Pole golfowe mieści się w Siemianowicach Śląskich, w sercu Aglomeracji Śląskiej, co czyni je wyjątkowym na skalę ogólnopolską. Prosto z industrialnych krajobrazów przenosimy się w bezkresne zielone przestrzenie. Tu w kilka chwil można złapać oddech – aktywnie spędzić czas na świeżym powietrzu, zrelaksować się i zjeść pyszny posiłek w przyklubowej restauracji.

Pole Śląskiego Klubu Golfowego jest pełnowymiarowym, mistrzowskim 18-dołkowym polem par 72. Organizowane są tutaj turnieje na najwyższym poziomie – zarówno amatorskie, jak i profesjonalne. Zachęcamy do skorzystania z naszego sportowego know-how. Pole wyposażone jest oczywiście również w driving range, gdzie można nauczyć się podstaw gry, jak i pracować nad techniką. Z przyjemnością udostępnimy go Państwu na potrzeby szkoleń czy imprez firmowych.

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Osiedle mieszkaniowe, z początku lat 60. XX w. (Osiedle Górne na początku lat. 80. XX w.), wg projektu znanych polskich architektów: Henryka Buszkę, Aleksandra Frantę, Mariana Dziewońskiego i Tadeusza Szewczyka (z Wojewódzkiej Pracowni Projektów Budownictwa Ogólnego w Katowicach). Zostało zaprojektowane jako „miasto w mieście”, tj. zabudowa mieszkaniowa uzupełniona licznymi usługami publicznymi (2 szkoły podstawowe, 4 przedszkola, żłobek, Dom Studenta, pawilony handlowe). Nazwa nawiązuje do obchodzonego tysiąclecia Państwa Polskiego (966 r.).

Osiedle położone w dzielnicy Śródmieście w Tychach. Wybudowane w latach 1951 – 1956, jest przykładem architektury i urbanistyki socrealistycznej. Osiedle położone na powierzchni 18 ha, przeznaczone dla 6100 osób.

Osiedle A było pierwsza częścią projektowanego Nowego Miasta Tychy.

Projektant zaproponował założenie o układzie niemalże symetrycznym, wpisane w plan wydłużonego prostokąta i przecięte dwiema prostopadłymi osiami kompozycyjnymi. Krótsza, a zarazem główna oś stanowi plac św. Anny, który ogniskuje układ funkcjonalny osiedla. W jego obrębie znajdują się lokale usługowe i dawny dom kultury.

Muzeum utworzone w zabytkowym budynku należącym do kopalni Wujek, liczącym ponad 100 lat, gdzie przed II wojną światową napełniano karbidem lampy górnicze, a potem był magazynem odzieży roboczej. Muzeum, to jednak coś więcej niż ekspozycja, to świadek historii, czyli miejsce autentycznych tragicznych wydarzeń grudniowych (16 grudnia 1981 r.), kiedy z rampy budynku padły śmiertelne strzały w kierunku 9. górników z Kopalni Wujek; tworzy to doniosłą atmosferę. Niewątpliwym walorem placówki jest możliwość umówienia się na zwiedzanie ze świadkami tamtych wydarzeń.

To wspólna instytucja kultury Województwa Śląskiego i Miasta Katowice.

Spodek: symbol – ikona Katowic, otwarty w 1971 r.; ówcześnie był największym i najnowocześniejszym obiektem widowiskowo-sportowy w Polsce. Budowę całego kompleksy rozpoczęto w 1964 r., potem przerwano na 1,5 roku z powodu obaw o błędy konstrukcyjne (których nie potwierdzono). Swoją zwyczajową nazwę zawdzięcza mieszkańcom, którym hala swoim kształtem przypominała UFO – dlatego nazwali ją Spodkiem.

Odbywały się tu liczne prestiżowe imprezy kulturalne (wystąpił tu Elton John, czy Tina Turner) i inne wydarzenia (jak 6 godzinne przemówienie Fidela Castro czy premiera Fiata 126p), a także i pokazy filmowe (wrażenia potęgował ogromny ekran).

Oprócz hali widowiskowo-sportowej to także: lodowisko, sala gimnastyczna i hotel z restauracją. Obecne to część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: MCK, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (NOSPR) to jeden z najbardziej nowoczesnych obiektów muzycznych w Polsce i Europie, zbudowany według projektu pracowni architektonicznej Tomasza Koniora. Budowa rozpoczęła się w 2012 r. a koncert inauguracyjny odbył pod koniec 2014 r. (m.in. z udziałem Krystiana Zimermana i London Symphonic Orchestra).

Elewacja NOSPR nawiązuje do historycznej zabudowy Śląska poprzez ceglane filary, gładkie i jaskrawoczerwone wnęki, jak okna familoków górniczego osiedla Nikiszowiec. Wnętrze budynku jest bardzo nowoczesne, lecz z zastosowaniem naturalnych materiałów: beton, marmur, drewno.

To część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, MCK, Muzeum Śląskie).

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Pomnik projektu Aliny Borowczak-Grzybowskiej i Andrzeja Grzybowskiego składa się z 33-metrowej wysokości krzyża. Obok głównego krzyża, po prawej stronie, w cokole, zostały umieszczone urny z ziemią z grobów dziewięciu górników − ofiar pacyfikacji, umieszczone w dziewięciu krzyżach.

Obiekt znajduje się w ewidencji miejsc pamięci województwa śląskiego.

Spodek: symbol – ikona Katowic, otwarty w 1971 r.; ówcześnie był największym i najnowocześniejszym obiektem widowiskowo-sportowy w Polsce. Budowę całego kompleksy rozpoczęto w 1964 r., potem przerwano na 1,5 roku z powodu obaw o błędy konstrukcyjne (których nie potwierdzono). Swoją zwyczajową nazwę zawdzięcza mieszkańcom, którym hala swoim kształtem przypominała UFO – dlatego nazwali ją Spodkiem.

Odbywały się tu liczne prestiżowe imprezy kulturalne (wystąpił tu Elton John, czy Tina Turner) i inne wydarzenia (jak 6 godzinne przemówienie Fidela Castro czy premiera Fiata 126p), a także i pokazy filmowe (wrażenia potęgował ogromny ekran).

Oprócz hali widowiskowo-sportowej to także: lodowisko, sala gimnastyczna i hotel z restauracją. Obecne to część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: MCK, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Strefa Kultury w Katowicach jest zlokalizowana w bezpośrednim sąsiedztwie symbolu Katowic – Spodka i obejmuje 3 obiekty o wysokiej klasy architekturze, wielokrotnie nagradzane w konkursach:

• Międzynarodowe Centrum Kongresowe (MCK),
• Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia (NOSPR)
• Muzeum Śląskie.

Jedno z największych centów kongresowych w Polsce, oddane do użytkowania w 2015 r. Może jednocześnie pomieścić 15 tys. użytkowników, a w samej hali wielofunkcyjnej 12 tys. Jest tu 35 sal konferencyjnych o różnej wielkości. Obiekt łączy funkcję kongresową, konferencyjną, wystawienniczą, targową i widowiskową.

Koncepcja budynku MCK zakładała nawiązanie do modernistycznej architektury miasta, uwzględnienie sąsiedztwa tak charakterystycznego budynku Spodka i stworzenie przestrzeni dla spędzania czasu wolnego.

To część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1908-1918, z inicjatywy koncernu Georg von Giesche’s Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche), według projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Powstawało, kiedy brakowało już miejsca na osiedlu Giszowiec. Zbudowano je na powierzchni 20 ha, gdzie docelowo miało zamieszkać ok. 5000 robotników i urzędników. Powstało 9 budynków 3-kondygnacyjnych, tworzących czworoboki z wewnętrznymi dziedzińcami (dawniej zlokalizowane były w tym miejscu chlewiki, komórki i piece do wypieku chleba), połączone przewiązkami. Detale architektoniczne są urozmaicone i zdobią wszystkie obiekty. Całość tworzy charakter zwartej, kwartałowej zabudowy o charakterze miejskim, z centralnym punktem, czyli placem Wyzwolenia i monumentalnym kościołem p.w. Św. Anny, a także zlokalizowanymi ówcześnie budynkami usługowymi, takimi jak: sklepy (tzw. konzumy), restauracja, posterunek policji, szkoła, pralnia z suszarnią i łaźnią.

Na terenie osiedla są dwa urokliwe i stylowe miejsca, choć utrzymane w różnym klimacie. Pierwsze to piekarnia z długoletnią tradycją z rozwiniętą częścią gastronomiczną i cukierniczą, z wnętrzem przypominającym dawną izbę kuchenną ze „starymi” meblami i tzw. byfyjem (bufetem), zlokalizowana w urokliwych podcieniach przy rynku. Drugie to restauracja Prohibicja, utrzymana nieco w klimacie industrialnym, ale i retro, zlokalizowana w jednym z familoków, gdzie menu łączy tradycję z nowoczesnością.

Strefa Kultury w Katowicach jest zlokalizowana w bezpośrednim sąsiedztwie symbolu Katowic – Spodka i obejmuje 3 obiekty o wysokiej klasy architekturze, wielokrotnie nagradzane w konkursach:

• Międzynarodowe Centrum Kongresowe (MCK),
• Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia (NOSPR)
• Muzeum Śląskie.

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Muzeum utworzone w zabytkowym budynku należącym do kopalni Wujek, liczącym ponad 100 lat, gdzie przed II wojną światową napełniano karbidem lampy górnicze, a potem był magazynem odzieży roboczej. Muzeum, to jednak coś więcej niż ekspozycja, to świadek historii, czyli miejsce autentycznych tragicznych wydarzeń grudniowych (16 grudnia 1981 r.), kiedy z rampy budynku padły śmiertelne strzały w kierunku 9. górników z Kopalni Wujek; tworzy to doniosłą atmosferę. Niewątpliwym walorem placówki jest możliwość umówienia się na zwiedzanie ze świadkami tamtych wydarzeń.

Jeden z najczęściej nagradzanych w ostatnich latach obiekt w Metropolii. Wykorzystano tutaj zastaną ceglaną strukturę do wkomponowania jej w nowe, odważne założenie. Minimalistyczna elewacja, wykonana z ażurowych, ceramicznych kształtek doskonale pasuje do starej części, jak również okolicznej architektury. Całość mocno inspiruje się zarówno tradycyjnym śląskim budownictwem, jak i przedwojennym modernistycznym dziedzictwem.  

Budynek zaprojektowany przez BAAS Arquitectura i Grupa 5 Architekci. Projektanci umiejętnie wkomponowali go w starą, XIX-wieczną zabudowę i wykorzystali w jego elewacji fragment ceglanej fasady typowego śląskiego „familoka”. 

Budynek wybudowany w 2005-2007 r. Zaprojektowany przez KoniorStudio. Projektowany obiekt został połączony z budynkiem głównym poprzez przeszklone atrium.  W nowo wybudowanej części mieści się m.in. sala koncertowa na ok. 400 osób, centrum edukacyjne, biblioteki.

Fabryka Porcelany, inaczej Park Przemysłowo-Technologiczny Porcelana Śląska „Park”, mieści się przy ul. Porcelanowej 23 w Katowicach, na byłych terenach przemysłowych. Fabryka Porcelany stanowi unikatowy kompleks budynków pochodzących z przełomu XIX i XX wieku. Pełniły one wówczas funkcję fabryki pasz, która w latach 1923-25 została przebudowana na fabrykę „Porcelana Giesche”. W 1952 r. zmieniono nazwę zakładów i znak fabryczny na „Bogucice”. Dziś przestrzeń Fabryki to miejsce spotkań, koncertów, ciekawych wydarzeń kulturalnych. Znajduje się w niej również salon z porcelaną Bogucice a także galeria i fabryka, która produkuje kolekcjonerskie i okolicznościowe serie porcelany. Prace rewitalizacyjne dawnej fabryki porcelany rozpoczęto z inicjatywy Fundacji Giesche. Obiekt jest ponadto najbardziej multifunkcyjnym miejscem w regionie, gdyż swoje siedziby mają tutaj głównie firmy branż kreatywnych i IT. Na jej terenie znajdują butiki projektantów mody i wyposażeniem wnętrz, restauracje, klub muzyczny, klub fitness, kliniki medyczne oraz strefa kreatywności dla dzieci „Bajka Pana Kleksa”.

Kompleks Starego Dworca wzniesiony w 1906 r. w stylu modernizmu historycznego. W późniejszych latach kilkukrotnie przebudowywany. Był najważniejszym obiektem kolejowym Górnego Śląska. Po II wojnie światowej budynek okazał się być za mały i podjęto decyzje o budowie nowego dworca, który został oddany do użytku w 1972 r. i wówczas stary dworzec przestał być użytkowany. Kompleks remontowany jest od 2016 r.  i pełni funkcję usługową.

Szyb jest największą prywatna galeria sztuki w Polsce, o powierzchni wystawienniczej ponad 2500 m². Zlokalizowana jest w budynku Szybu Wilson (dawniej Richthofen i Hulda), wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Galeria została otwarta w 2001 r. w zrewitalizowanym budynku cechowni i łaźni szybów Wilson Kopalni Wieczorek. Galeria stanowi połączenie postindustrialnej przeszłości ze współczesnością.

Galeria kojarzy się z tzw. Grupą Janowską (oficjalna nazwa: Koło Malarzy Nieprofesjonalnych); to malarze amatorzy, wywodzący się ze środowiska robotniczego, zwykle górniczego. To fenomen i unikatowe zjawisko w kulturze; historia grupy sięga lat 30. XX w.; została założona przez Teofila Ociepkę, zafascynowanego (uznany był, obok krynickiego Nikifora, za najbardziej znanego polskiego „prymitywistę”). Po II wojnie światowej twórcy gromadzili się w Zakładowym Domu Kultury Kopalni Wieczorek, założonym przez Ottona Klimczoka. Galeria posiada unikalną własną kolekcję sztuki współczesnej, w tym właśnie starej Grupy Janowskiej i współczesnych artystów naiwnych. A jednym z najważniejszych cyklicznych wydarzeń jest Art Naif Festiwal, prezentujący prace artystów naiwnych z całego świata. Galeria bywa też udostępniana na koncerty, festiwale, bale, spektakle, konferencje, a także jest miejscem realizacji zdjęć filmowych, teledysków, artystycznych sesji zdjęciowych, pokazów mody, itp.

Browar wybudowany przez braci Mokrskich w drugiej połowie XIX w. Do czasów I wojny światowej produkowano w nim piwo i słód, potem przeznaczony był na funkcje magazynowe.

W 1991 r. obiekt został zrewitalizowany przez prywatnego przedsiębiorcę i obecnie budynki pełnią funkcje biurowo-magazynową.

Zabudowania szybu Pułaski (Carmer) z lat 1903 – 1911, w stylu eklektycznym, z przewagą elementów secesyjnych i historyzujących, wg projektu berlińskich architektówː kuzynów Emila i Georga Zillmannów to pozostałość kopalni Wieczorek (dawniej Gische). Na terenie byłej kopalni znajdują się:

• cechownia i łaźnia: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dwuspadowym dachem oraz z charakterystyczną wieżą zegarową. Elewacja z dodatkiem cegły glazurowanej w kolorze zielonym, bogato dekorowana w formie płaskich lizen (płaski pionowy występ na elewacji), fryzów ceglanych (poziomych elementów belkowania), łuków, belkowania. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• nadszybie z wieżą wyciągową: budynek 3-kondygnacyjny o konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, na rzucie zbliżonym do kwadratu, z dachem dwuspadowym. Centralnie w nadszybiu znajduje się stalowa wieża szybowa, o wys. 40 m – podwójna czterozastrzałowa (do jazdy ludzi i skip (tj. dużych skrzyń lub kubłów do wydobywania urobku, z automatycznym urządzeniem załadowczym i wyładowczym). Szyb z 1910 r., o głębokości 450 m;
• sortownia: 3-kondygnacyjny budynek w konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, powstały na planie zbliżonym do prostokąta, z dwuspadowym dachem. Wewnątrz zachowane zabytkowe wyposażenie;
• maszynownia i budynek przetwornic: budynki 1-kondygnacyjne, murowane (pierwszy na rzucie prostokąta, drugi trapezy). We wnętrzu zachowane maszyny wyciągowe Siemensa z 1906 r.;
• kuźnia i warsztat mechaniczny: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dachem mansardowym (od zachodu) i pulpitowym (od wschodu). Elewacja z dekoracyjnymi pasami, fryzami, płaskimi lizenami (….) i glazurowanymi cegłami. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• stolarnia: murowany, 1-kondygnacyjny obiekt na rzucie prostokąta, z dachem dwuspadowym;

Obecnie teren kopalni jest przekształcany w Dzielnicę Nowych Technologii, tzw. HUB Gamingowo-Technologiczny, który będzie skupiał w jednym miejscu przedsiębiorców związanych z branżą e-sportu i gier komputerowych oraz firmy technologiczne.

Budynek – ikona, wzorowany na słynnej Jednostce Marsylskiej Le Corbusiera. Maszyna do mieszkania, w której żyje parę tysięcy osób. Jeden z największych bloków w Polsce.  

Został zaprojektowany przez Mieczysława Króla. Wybudowany w latach 1963 – 1970. Blok mógł pomieścić prawie 3 tysiące mieszkańców, co było możliwe dzięki 762 niewielkim lokalom, z których większość liczyła 37 m². Na niewielkim metrażu mieściły się dwa pokoje, mała i pozbawiona okna kuchnia oraz niewielka łazienka. Każde mieszkanie wyposażone było w balkon.

Budynek stoi na żelazobetonowych, antropomorficznych słupach, które mają za zadanie nadawać masywnej bryle wrażenia lekkości i ułatwiać przepływ wiatru oraz minimalizować wstrząsy tektoniczne.

Placówka przedstawia historię rozwoju hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w poprzemysłowej przestrzeni wystawienniczej o powierzchni ponad 5000 m², w halach dawnej walcowni cynku. Podstawą ekspozycji jest unikatowy ciąg technologiczny do produkcji blach cynkowych, który tworzą m.in. piece do topienia, piec grzewczy do płyt cynkowych, karuzela odlewnicza, walcarki wstępne i wykańczające oraz nożyce do cięcia blach. Znajduje się tu również zespół 4 oryginalnych maszyn parowych w przeszłości napędzających urządzenia w walcowni.

W muzeum znajduje się także jedna z największych i najbardziej wszechstronnych kolekcji w Polsce zabytkowych motocykli Harley-Davidson i Indian. Modele pochodzą z lat 1920 – 1986, są odrestaurowane i sprawne technicznie (w czasie cyklicznie organizowanych „Rozruchów Maszyn” pojazdy są uruchamiane i prezentowane zwiedzającym). Od 2016 r. można oglądać kolekcję zabytkowych spalinowych silników stacjonarnych Jacoba Pepinga – ponad 50 silników wyprodukowanych przez cały XX w. (prezentuje to historię rozwoju napędu spalinowego). Znajdują się tu również niewielkie silniki warsztatowe do napędzania m.in. tokarek i pił oraz potężne 12- cylindrowe silniki umożliwiające napędzanie dużych zespołów maszyn i okrętów.

Wieża wyciągowa Szybu Warszawa, o wys. ok. 40 m, to pozostałość po kopalni Katowice (dawniej Ferdynand), działająca od początku XIX w. (1823 r.) do lat 90-tych XX w. (wśród jej założycieli byli Stanisław Mieroszewski i Ignacy Ferdynand von Beym).

Obecnie to integralna część Muzeum Śląskiego, jako punkt widokowy na całe miasto.

Wcześniej trzeba się jednak upewnić się czy wieża w danym dniu jest na pewno otwarta!

Wieża ciśnień o wys. 68 m, w stylu secesji i modernizmu, z lat 1911 – 1912, wg projektu berlińskich architektów, Jerzego i Emila Zillmannów; miała służyć rozbudowującym się zakładom cynkowych koncernu Georg von Giesches Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche).

Szyb Jerzy (Jorg) to pozostałość po kopalni Gottwald, wraz z budynkiem kotłowni i maszynowni, elementy górniczych maszyn i urządzeń.

Obecne to teren Silesia City Center (centrum handlowo-rozrywkowe). Była to jedna z pierwszych lub pierwsza rewitalizacja terenu górniczego na tak dużą skalę.

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1906-1910, na zlecenie dyrektora spółki Antona Uthemanna, wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Zbudowane na parceli 800 m x 1200 m, obejmowało 2-, 3-, 4-rodzinne domy z ogródkami, wzorowane na górnośląskiej chacie wiejskiej oraz budynki handlowe i usługowe, w tym: osiedlowa pralnia z 32 stanowiskami pralniczymi wraz z łaźnią (co było wtedy bardzo nowoczesnym rozwiązaniem). Centralnym punktem był Plac pod Lipami i efektowny budynek Karczmy Śląskie.

Osiedla składa się z 5 wieżowców mieszkaniowych (trzy o wys. 82 m. i dwa o wys. 56 m), o kształcie podobnym do kolby kukurydzy poprzez balkony o kolistym kształcie (stąd potoczna nazwa „Kukurydze”)), z lat 80-tych XX w., wg projektu znanego duetu polskich architektów: Henryka Buszko i Aleksandra Franty. Inspiracją były bliźniacze wieżowce Marina City z Chicago.

Kolonia robotnicza zlokalizowana w śródmieściu Katowic (w kwartale ulic: J. Poniatowskiego, B. Głowackiego, Skalnej i Barbary), z lat 1915 – 1916 do 1920 r. Wybudowana dla pracowników kopalni Wujek, wg projektu berlińskiego architekta Bruno Tauta (który zaprojektował też kolonię domów szeregowych w Załęskiej Hałdzie), na zlecenie spółki Hohenlohe Werke (właściciela kopalni Oheim (później Wujek).

Składa się z 11 budynków o prostych bryłach, ze zróżnicowanymi detalami architektonicznymi; całość nawiązująca do wczesnego modernizmu. Pierwsze 3. Budynki (przy ul. Barbary 8, 10 i 12) rozpoczęto budować w 1915 r., kolejne w 1916 r., przy ul. Głowackiego i ul. Skalnej); dobudowano je kamienic południowej pierzei ulicy J. Poniatowskiego, z 1907 r. wg projektu Josepha Kutza. W latach późniejszych XX w. nadbudowano niektóre budynki. Układ mieszkań (ich wielkość i standard) był niemal identyczny jak na osiedlu Nikiszowiec (były mieszkania z pomieszczeniami w amfiladzie: kuchnia i 2 pokoje, z dostępem do suszarni, pralni, strychu i piwnic; na dwa mieszkania przypadała jedna toaleta na półpiętrze).

Każdy z domów ma inną elewację: strefy ceglane, tynkowane i kamienne, cześć półkoliste okna z ornamentyką ceglaną, kontrastujące z tynkowanymi fasadami i prostokątnymi oknami na wyższych kondygnacjach.

We wnętrzu kwartału nie wybudowano oficyn i tzw. chlewików, co nawiązywało do ówczesnych berlińskich standardów socjalnego budownictwa mieszkaniowego: mieszkania były doświetlone i przewietrzane, z wewnętrznymi dziedzińcami z zielenią, na które prowadzą dwie bramy.

Gmach z 1909 r., rozbudowany w latach 1913 – 1921, na terenie kolonii robotniczej Boże Dary, zbudowanej w latach 1901 – 1903 wg koncepcji miasta – ogrodu (pozostały już nieliczne budynki, w tym willa z 1904 r. przy ul. T. Boya-Żeleńskiego 76).

Przeznaczony był na dom dla nieżonatych robotników (pierwotnie na 234 miejsca noclegowe), obecnie wykorzystywany wielofunkcyjnie: gastronomia, mieszkania, siedziba Miejskiego Domu Kultury Południe.

W środkowej bryle ulokowano pierwotnie wielką, wysoką salę jadalną o powierzchni 200 m². Boczne części gmachu zagospodarowano pod sypialnie i sale dziennego pobytu; największa sala noclegowa (o pow. 45 m²) mieściła 18 łóżek, a inne 14 łóżek. Gmach ma dwie klatki schodowe – w segmencie zachodnim i wschodnim. Parter budynku został przebudowany z uwagi na dostosowanie budynku na potrzeby Domu Kultury.

Osiedle składa się z 7 wieżowców mieszkalnych z lat 1970 – 1978 na rzucie gwiazdy ośmioramiennej (stąd potoczna nazwa „Gwiazdy”), wg projektu trzech znanych polskich architektów: Henryka Buszki, Aleksandra Franty i Tadeusza Szewczyka.

Kompleks biurowy składający się z dwóch biurowców .KTW I o wysokości 66 m, oraz .KTW II o wysokości 134 m. Pierwszy budynek został wybudowany w 2018 roku, natomiast drugi powstał w 2019 r. Koncepcję architektoniczną opracował Przemo Łukasik i Łukasz Zagała z bytomskiej pracownik Medusa Group.

Biurowce powstały w miejscu wyburzonego wieżowca Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP), tuż przy Strefie Kultury.

Otrzymał certyfikat BREEAM Interim na poziomie Excellent w 2018 r. (to system certyfikacji wielokryterialnej budynków (Building Research Establishment Environmental Assessment Method), wprowadzony w 1990 r. w Wielkiej Brytanii; stosowany w 77 krajach).

Dwa budynki złączone ze sobą u podstawy zostały wybudowane w 1981 i 1982 roku, wybudowane w konstrukcji trzonowo-cięgnowej. Budynki tego typu są rzadkością w Europie. Podstawa konstrukcji jest żelbetowy trzon, przenoszący pionowe obciążenia ściskające na fundament budynku. Na nim osadzone są stropy w postaci sprężonych platform zawieszonych na stalowych linach. Liny – elementy rozciągane zamocowane są do szczytu trzonu i przenoszą na niego ciężar stropów, są także zakotwione na poziomie parteru dla usztywnienia konstrukcji.

Katowickie trzonolinowce zostały zaprojektowane przez jugosłowiańskiego architekta Georga Gruićicia w końcu lat 70. XX wieku. Są jednymi z najwyższych budynków w Katowicach sięgając 97 i 92 metrów.

Budynek z ok. 1907 r., z elementami stylu historyzującego, wzniesiony na zlecenie koncernu Georg von Giesches Erben; ok. 1920 r. został rozbudowany o drugie skrzydło; służył jako dom pracowniczy dla górników (tzw. Arbeiterheim), ale i siedziba towarzystw kulturalnych i sportowych. po II wojnie światowej hotel robotniczy dla pracowników kopalni, a obecnie budynek handlowo-usługowy, przy ul. Gliwickiej 204.

Szyb Wschodni II (dawniej Schwarzenfeld II) wraz z zabudowaniami (wieża wyciągowa z lat 1913 – 1916 z maszynownią i nadszybiem z lat 1913 – 1921, w stylu historyzmu ceglanego; to pozostałość po kopalni Kleofas (dawniej Cleophas); pełnił różne funkcje: nie tylko wentylacyjną, ale i zjazdową, materiałową i wydobywczą; wieża ma konstrukcję stalową, dwuprzedziałową: szyb wschodni z 1921 r. w głąb do poziomu 519,8 m i zachodni, ukończony w 1927 r.), z kołami staliwowymi o średnicy ponad 22 m (tylko jedna para się zachowała); jest jedyną taką przedwojenną wieżą na terenie Katowic.

Najpierw zbudowano szyb Wschodni I (zburzony w poł. XX w.), a potem, w odległości 12 m szyb Wschodni II (dziś objęty ochroną). Łącznie kopalnia miała 3 szyby: kopalni Gottwald (Katowice – Dąb), szyb Wschodni I, II (Katowice – Osiedle Witosa i Załęże) i szyb Ulrich (Chorzów-Batory).

Zabudowania z lat 1908 – 1912 r., będące pozostałością po Hucie cynku Uthemanna (wcześniej Wilhelmina z 1834 r.). Zlokalizowane w dawnej wiosce Szopienice. Obejmują: budynek dyrekcji z wieżą zegarową i wieżą ciśnień wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmanów, a także inne obiekty z początku XX w. lub w stylu modernizmu: hala walcowni cynku z zabytkowym wyposażeniem (maszyny i urządzenia), wysoka kolejka wąskotorowa na estakadzie, walcownia z wyposażeniem, kotłownia, stolarnia oraz zabudowania z końca XIX w.: warsztat mechaniczny (zespół budynków lokomotywowni, wagonownia, budynek socjalny).

Wioska Szopienice, w XIX w, stopniowa przekształcała się ważny ośrodek hutnictwa cynku; poprowadzono tu też ważną linię kolejową, umożliwiającą transport wyrobów przemysłowych.

Huta cynku Wilhelmina została zbudowana w 1834 r. przez koncern Georg von Giesche’s Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche), a po kilkudziesięciu latach, w jej najbliższym sąsiedztwie, rozpoczęto budowę następnych zakładów hutniczych pod nadzorem dyrektora głównego, Antona Uthemann’a; powstała m.in.: huta Bernhardi, Walter Croneck i Uthemann (nazwa od nazwiska). Huta ta ówcześnie obejmowała ona rozległy obszar i składała się z dwóch kompleksów: huty cynku i prażalni blendy, produkowano tu także kadm.

Na początku XX w. szopienicki kombinat hutniczy produkował niemal 25 tys. ton cynku i zatrudniał ponad 2100 osób. Po przyłączeniu Górnego Śląska do Polski w 1922 r., większość jej zasobów produkcyjnych znalazła się po polskiej stronie; od 1926 r. huta podlegała holdingowi Silesian-American Corporation, w którym udziały miał kapitał amerykański i dotychczasowi właściciele (spółki Giesche S.A.). W trackie II wojny światowej niemieccy właściciele odkupili amerykańskie udziały. Po wojny szopienickie huty cynku znacjonalizowano i połączono w jeden zakład (Zakłady Cynkowe Szopienice, później Zakłady Hutnicze Szopienice, a od 1972 r. Huta Metali Nieżelaznych Szopienice (od 1998 r. państwowe przedsiębiorstwo przekształcono w jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa, w 2000 r. włączono do grupy kapitałowej Impexmetal S.A, a w 2008 r. rozpoczęto jej likwidację wstrzymanej ostatecznie na wniosek Skarbu Państwa).

Obiekty pod ochroną konserwatorską.

Zabudowania szybu Pułaski (Carmer) z lat 1903 – 1911, w stylu eklektycznym, z przewagą elementów secesyjnych i historyzujących, wg projektu berlińskich architektówː kuzynów Emila i Georga Zillmannów to pozostałość kopalni Wieczorek (dawniej Gische). Na terenie byłej kopalni znajdują się:

• cechownia i łaźnia: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dwuspadowym dachem oraz z charakterystyczną wieżą zegarową. Elewacja z dodatkiem cegły glazurowanej w kolorze zielonym, bogato dekorowana w formie płaskich lizen (płaski pionowy występ na elewacji), fryzów ceglanych (poziomych elementów belkowania), łuków, belkowania. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• nadszybie z wieżą wyciągową: budynek 3-kondygnacyjny o konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, na rzucie zbliżonym do kwadratu, z dachem dwuspadowym. Centralnie w nadszybiu znajduje się stalowa wieża szybowa, o wys. 40 m – podwójna czterozastrzałowa (do jazdy ludzi i skip (tj. dużych skrzyń lub kubłów do wydobywania urobku, z automatycznym urządzeniem załadowczym i wyładowczym). Szyb z 1910 r., o głębokości 450 m;
• sortownia: 3-kondygnacyjny budynek w konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, powstały na planie zbliżonym do prostokąta, z dwuspadowym dachem. Wewnątrz zachowane zabytkowe wyposażenie;
• maszynownia i budynek przetwornic: budynki 1-kondygnacyjne, murowane (pierwszy na rzucie prostokąta, drugi trapezy). We wnętrzu zachowane maszyny wyciągowe Siemensa z 1906 r.;
• kuźnia i warsztat mechaniczny: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dachem mansardowym (od zachodu) i pulpitowym (od wschodu). Elewacja z dekoracyjnymi pasami, fryzami, płaskimi lizenami (….) i glazurowanymi cegłami. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• stolarnia: murowany, 1-kondygnacyjny obiekt na rzucie prostokąta, z dachem dwuspadowym;

Obecnie teren kopalni jest przekształcany w Dzielnicę Nowych Technologii, tzw. HUB Gamingowo-Technologiczny, który będzie skupiał w jednym miejscu przedsiębiorców związanych z branżą e-sportu i gier komputerowych oraz firmy technologiczne.

Budowa osiedla została zapoczątkowana pod koniec XIX w., po przejęciu interesów górniczych przez Warszawskie Towarzystwo Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych w 1874 r., które nie tylko modernizowało kopalnie, ale i budowało obiekty dla robotników.

Rozbudowa osiedla toczyła się przez wiele lat, obejmując zarówno budynki mieszkalne, jak i budynki użyteczności publicznej, takie jak: szkoła, ochronka, dom ludowy, sala do zabaw i przedstawień teatralnych, biblioteka, gospoda z salą balową, bilardem i czytelnią, dom kąpielowy i szkoła gospodarstwa domowego dla dziewcząt, a także szpital.

Największym i najbardziej interesującym obiektem kompleksu jest gospoda z lat 1902-1903 w stylu zakopiańskim (obecnie to hotel i restauracja), według projektu znanych architektów warszawskich – Franciszka Lillpopa i Kazimierza Jankowskiego. Styl ten w czasie zaborów był rodzajem manifestacji patriotyzmu (rozsławiał go m.in. Stanisław Witkiewicz w latach 90. XIX w.).

Jedna z najpiękniejszych wież ciśnień na Górnym Śląsku i najstarsza w Gliwicach; zbudowana w 1894 r. w stylu neogotyckim (backsteingotik); ma kształt ceglanego walca, na rzucie koła o średnicy ok. 17,5 m; na kamiennym cokole; część górna zwieńczona jest 2-kondygnacyjnym ozdobnym arkadkowym fryzem z blankami i ceglanymi rozetami tworzącymi attykę oraz ze spłaszczonym stożkowym dachem z iglicą. Styl architektoniczny tej wieży nawiązuje jak najbardziej do średniowiecznej historii miasta Gliwic.

Wspólna biblioteka dwóch uczelni: Uniwersytetu Ekonomicznego i Uniwersytetu Śląskiego.  CINiBA jest tzw. biblioteką hybrydową umożliwiającą m.in. gromadzenie i udostępnianie równolegle wszystkich typów dokumentów, niezależnie od nośnika na jakim się znajdują. Biblioteka została uruchomiona w roku 2012.

Pełni również rolę miejsca wystaw, spotkań kulturalnych oraz konferencji naukowych.

Historyczny budynek z przełomu XIX w i XX w., rozbudowany w latach 2005 – 2007 o Centrum Nauki i Edukacji Muzycznej SYMFONIA. Zachował znakomitą, zrównoważoną relację pomiędzy „startym a nowym” czyli współczesne elementy, z dużym udziałem przeszkleń, harmonijne wpisują się w historyczną tkankę pierwotnego budynku.

Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego w 2008 r. w konkursie na Najlepszą Przestrzeń Publiczną, w dziedzinie modernizacja.

Budynek dawnego hotelu z przełomu XIX i XX w., położony przy ul. W. Korfantego 3, który od grudnia 1984 roku był siedziba Muzeum Śląskiego. Adaptacja 4-pietrowego budynku trwała do 1992 r., kiedy zostały udostępnione ostatnie sale ekspozycyjne.

Muzeum Śląskie posiada zbiór ponad 118 tys. eksponatów z różnych dziedzin sztuki, a także archeologii, etnografii, historii, fotografii, plastyki nieprofesjonalnej.

Obecna siedziba Muzeum Śląskiego znajduje się na terenie dawnej Kopalni Węgla Kamiennego „Katowice”.

Sztolnia Czarnego Pstrąga to fragment sztolni odwadniającej królewską kopalnię srebra, cynku i ołowiu Fryderyk z XIX w. wydrążoną w dolomitowej skale. Sztolnia miała zapobiegać napływowi wód do kopalń, co do dziś jest realizowane. Obiekt zlokalizowany w centralnej części Parku w Reptach (o pow. ok. 200 ha), z bardzo bogatym drzewostanem (w tym: buki, dęby, graby, jesiony, lipy).

Zwiedzanie podziemnego korytarza to rejs łodzią na odcinku 600 m.

Podziemna trasa turystyczna w podziemiach kopalni kruszców srebronośnych, która została  założona w triasowych dolomitach i wapieniach. Na terenie kopalni znajdują się: sala kinowa – konferencyjna i restauracja.

Od 2017 r. znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO (obejmując: podziemia tarnogórskie wraz z systemami odwadniania, infrastrukturą wodociągową i licznymi krajobrazami kulturowymi).

Wieża spadochronowa wysokości 35 metrów, która w latach 50. XX w. była wykorzystywana do początkowego szkolenia lotniczego i szkolenia skoczków spadochronowych. Obecnie obiekt jest pomnikiem poświęconym wszystkim obrońcom Katowic, poległym i zamordowanym przez Niemców w 1939. To jedyna zachowana wieża spadochronowa w Polsce.

Monumentalny niezwykle ciekawy gmach z 1929 r. Składa się z 4 głównych skrzydeł, wewnątrz z centralnie zlokalizowaną częścią sejmową (sala Sejmu Śląskiego na 140 osób). Budynek tworzą 4 wysokie piętra, niski parter i 2 piętra podziemne (ze schronem i skarbcem, chronionym przed podkopem basenem i podziemny tunel prowadzący na zewnątrz). Kubatura budynku to niemal 161,5 tys. m³, ponad 600 pomieszczeń i 1300 okien, łączna długość korytarzy ponad 6 km, a obwód korytarza na piętrze to ok. 400 m (jak bieżni lekkoatletycznej).

Najbardziej reprezentatywnym miejscem, przypominającym renesansowe dziedzińce z krużgankami, jest Westybul z dachem w kształcie kopuły z kasetonami z rozetami (z herbem Śląska jako dzielnicy Polski i 11 herbów miast, które w okresie międzywojennym wchodziły w skład Województwa Śląskiego). Unikatową atrakcją jest tzw. winda paciorkowa (duża rzadkość w Europie, a w Polsce tylko 2 -3 takie urządzenia).

Spodek: symbol – ikona Katowic, otwarty w 1971 r.; ówcześnie był największym i najnowocześniejszym obiektem widowiskowo-sportowy w Polsce. Budowę całego kompleksy rozpoczęto w 1964 r., potem przerwano na 1,5 roku z powodu obaw o błędy konstrukcyjne (których nie potwierdzono). Swoją zwyczajową nazwę zawdzięcza mieszkańcom, którym hala swoim kształtem przypominała UFO – dlatego nazwali ją Spodkiem.

Odbywały się tu liczne prestiżowe imprezy kulturalne (wystąpił tu Elton John, czy Tina Turner) i inne wydarzenia (jak 6 godzinne przemówienie Fidela Castro czy premiera Fiata 126p), a także i pokazy filmowe (wrażenia potęgował ogromny ekran).

Oprócz hali widowiskowo-sportowej to także: lodowisko, sala gimnastyczna i hotel z restauracją. Obecne to część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: MCK, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Zabudowania z początku XX w., będące pozostałością po kopalni Gliwice (Gliwitzer Grube), obejmują: cechownię z monumentalną wieżą ciśnień, łaźnię i maszynownię, wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Obecnie w maszynowni jest Oddział Odlewnictwa Artystycznego Muzeum w Gliwicach (multimedialna wystawa, prezentuje odlewy artystyczne i historię odlewnictwa w mieście).

Starganiec to dawny staw, w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej zaadaptowany przez Hutę Baildon na ośrodek wodno-rekreacyjny dla pracowników. Tworzenie ośrodków rekreacyjnych dla pracowników przemysłu ciężkiego oraz mieszkańców dzisiejszej Metropolii było stałą praktyką zakładów pracy działających w XX wieku, czego przykładem są też m.in.: Nakło-Chechło w powiecie tarnogórskim, Dolina Górnika dla pracowników KWK Barbara w Chorzowie, Pogorie w Dąbrowie Górniczej, czy jezioro Paprocańskie.

Po przeprowadzonej przez Miasto Katowice modernizacji, w 2023 został oddany do użytkowania kompleks wypoczynkowy składający się z pomostu o części stałej i pływającej, nowych ścieżek i kładek nad wodą na przedłużeniu ścieżek, umocnione zostały brzegi, a cały teren został pozbawiony barier architektonicznych, dzięki czemu mogą z niego korzystać osoby o ograniczonej sprawności ruchowej.

Wokół Stargańca pojawiły się elementy małej architektury: altany, ławki, leżaki, stojaki na rowery, dodatkowo: toalety przenośne, hotele dla owadów, budki lęgowe dla ptaków, nowe drzewa: jabłonie, czereśnie, grusze i śliwy, boiska do siatkówki plażowej, strefa grillowa i strefa małej gastronomii (stanowiska dla foodtrucków). Całość jest oświetlona lampami solarnymi i zabezpieczona miejskim monitoringiem.

Hala poprodukcyjna 2-kondygnacyjna, z końca XIX w., będąca ówcześnie częścią największego na Górnym Śląsku (Obereisen). Dolna część pełni funkcję koncertową, a górna to przestrzeń wystawiennicza.

Obecnie to miejsce wydarzeń kulturalnych – koncertów, wystaw, warsztatów, pokazów filmowych. Dolna część hali pełni funkcję koncertową, górna głównie wystawienniczą.

Planowana jest rewitalizacja obiektu.

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1908-1918, z inicjatywy koncernu Georg von Giesche’s Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche), według projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Powstawało, kiedy brakowało już miejsca na osiedlu Giszowiec. Zbudowano je na powierzchni 20 ha, gdzie docelowo miało zamieszkać ok. 5000 robotników i urzędników. Powstało 9 budynków 3-kondygnacyjnych, tworzących czworoboki z wewnętrznymi dziedzińcami (dawniej zlokalizowane były w tym miejscu chlewiki, komórki i piece do wypieku chleba), połączone przewiązkami. Detale architektoniczne są urozmaicone i zdobią wszystkie obiekty. Całość tworzy charakter zwartej, kwartałowej zabudowy o charakterze miejskim, z centralnym punktem, czyli placem Wyzwolenia i monumentalnym kościołem p.w. Św. Anny, a także zlokalizowanymi ówcześnie budynkami usługowymi, takimi jak: sklepy (tzw. konzumy), restauracja, posterunek policji, szkoła, pralnia z suszarnią i łaźnią.

Na terenie osiedla są dwa urokliwe i stylowe miejsca, choć utrzymane w różnym klimacie. Pierwsze to piekarnia z długoletnią tradycją z rozwiniętą częścią gastronomiczną i cukierniczą, z wnętrzem przypominającym dawną izbę kuchenną ze „starymi” meblami i tzw. byfyjem (bufetem), zlokalizowana w urokliwych podcieniach przy rynku. Drugie to restauracja Prohibicja, utrzymana nieco w klimacie industrialnym, ale i retro, zlokalizowana w jednym z familoków, gdzie menu łączy tradycję z nowoczesnością.

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1906-1910, na zlecenie dyrektora spółki Antona Uthemanna, wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Zbudowane na parceli 800 m x 1200 m, obejmowało 2-, 3-, 4-rodzinne domy z ogródkami, wzorowane na górnośląskiej chacie wiejskiej oraz budynki handlowe i usługowe, w tym: osiedlowa pralnia z 32 stanowiskami pralniczymi wraz z łaźnią (co było wtedy bardzo nowoczesnym rozwiązaniem). Centralnym punktem był Plac pod Lipami i efektowny budynek Karczmy Śląskie.

Zabudowa objęta ochroną konserwatorską.

Placówka przedstawia historię rozwoju hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w poprzemysłowej przestrzeni wystawienniczej o powierzchni ponad 5000 m², w halach dawnej walcowni cynku. Podstawą ekspozycji jest unikatowy ciąg technologiczny do produkcji blach cynkowych, który tworzą m.in. piece do topienia, piec grzewczy do płyt cynkowych, karuzela odlewnicza, walcarki wstępne i wykańczające oraz nożyce do cięcia blach. Znajduje się tu również zespół 4 oryginalnych maszyn parowych w przeszłości napędzających urządzenia w walcowni.

W muzeum znajduje się także jedna z największych i najbardziej wszechstronnych kolekcji w Polsce zabytkowych motocykli Harley-Davidson i Indian. Modele pochodzą z lat 1920 – 1986, są odrestaurowane i sprawne technicznie (w czasie cyklicznie organizowanych „Rozruchów Maszyn” pojazdy są uruchamiane i prezentowane zwiedzającym). Od 2016 r. można oglądać kolekcję zabytkowych spalinowych silników stacjonarnych Jacoba Pepinga – ponad 50 silników wyprodukowanych przez cały XX w. (prezentuje to historię rozwoju napędu spalinowego). Znajdują się tu również niewielkie silniki warsztatowe do napędzania m.in. tokarek i pił oraz potężne 12- cylindrowe silniki umożliwiające napędzanie dużych zespołów maszyn i okrętów.

Fabryka Porcelany, inaczej Park Przemysłowo-Technologiczny Porcelana Śląska „Park”, mieści się przy ul. Porcelanowej 23 w Katowicach, na byłych terenach przemysłowych. Fabryka Porcelany stanowi unikatowy kompleks budynków pochodzących z przełomu XIX i XX wieku. Pełniły one wówczas funkcję fabryki pasz, która w latach 1923-25 została przebudowana na fabrykę „Porcelana Giesche”. W 1952 r. zmieniono nazwę zakładów i znak fabryczny na „Bogucice”. Dziś przestrzeń Fabryki to miejsce spotkań, koncertów, ciekawych wydarzeń kulturalnych. Znajduje się w niej również salon z porcelaną Bogucice a także galeria i fabryka, która produkuje kolekcjonerskie i okolicznościowe serie porcelany. Prace rewitalizacyjne dawnej fabryki porcelany rozpoczęto z inicjatywy Fundacji Giesche. Obiekt jest ponadto najbardziej multifunkcyjnym miejscem w regionie, gdyż swoje siedziby mają tutaj głównie firmy branż kreatywnych i IT. Na jej terenie znajdują butiki projektantów mody i wyposażeniem wnętrz, restauracje, klub muzyczny, klub fitness, kliniki medyczne oraz strefa kreatywności dla dzieci „Bajka Pana Kleksa”.

Wieża antenowa o wys. 11 m., z drewna modrzewiowego, skręconego mosiężnymi śrubami. Do dziś to najwyższa drewniana budowla w Europie. Jej historia związana jest z tzw. prowokacją gliwicką (31 sierpnia 1939 r.). Był to napad siedmioosobowego oddziału niemieckiego ucharakteryzowanego na powstańców śląskich na budynek przy ul. Tarnogórskiej, w celu obciążenia Polski odpowiedzialnością za wybuch II wojny światowej i usprawiedliwienie jej rozpoczęcia przez Niemców (jako tzw. obrona konieczna). Po sterroryzowaniu obsługi, napastnicy usiłowali odczytać po polsku odezwę, zapowiadającą polską ofensywę i wzywającą do powstania. Wygłoszono tylko początek komunikatu, a treść nie zyskała dużego zasięgu, gdyż właściwy sprzęt nagłaśniający był w innym miejscu. Zostało to potwierdzone w zeznaniach złożonych na procesie norymberskim przez dowodzącego akcją – Alfreda Helmuta Naujocksa (funkcjonariusza służby bezpieczeństwa SD i oficera SS).

W 2017 r. została wpisana na listę Pomników Historii, na której znajdują się obiekty o szczególnych wartościach materialnych i niematerialnych dla dziedzictwa kulturowego Polski.

Obecnie otoczenie wieży jest dostępne dla odwiedzających, a sama wieża wciąż służy celom komunikacyjnym jako maszt dla kilkudziesięciu różnych anten.

Szyb jest największą prywatna galeria sztuki w Polsce, o powierzchni wystawienniczej ponad 2500 m². Zlokalizowana jest w budynku Szybu Wilson (dawniej Richthofen i Hulda), wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Galeria została otwarta w 2001 r. w zrewitalizowanym budynku cechowni i łaźni szybów Wilson Kopalni Wieczorek. Galeria stanowi połączenie postindustrialnej przeszłości ze współczesnością.

Galeria kojarzy się z tzw. Grupą Janowską (oficjalna nazwa: Koło Malarzy Nieprofesjonalnych); to malarze amatorzy, wywodzący się ze środowiska robotniczego, zwykle górniczego; To fenomen i unikatowe zjawisko w kulturze; historia grupy sięga lat 30. XX w.; została założona przez Teofila Ociepkę, zafascynowanego (uznany był, obok krynickiego Nikifora, za najbardziej znanego polskiego „prymitywistę”). Po II wojnie światowej twórcy gromadzili się w Zakładowym Domu Kultury Kopalni Wieczorek, założonym przez Ottona Klimczoka. Galeria posiada unikalną własną kolekcję sztuki współczesnej, w tym właśnie starej Grupy Janowskiej i współczesnych artystów naiwnych. A jednym z najważniejszych cyklicznych wydarzeń jest Art Naif Festiwal, prezentujący prace artystów naiwnych z całego świata. Galeria bywa też udostępniana na koncerty, festiwale, bale, spektakle, konferencje, a także jest miejscem realizacji zdjęć filmowych, teledysków, artystycznych sesji zdjęciowych, pokazów mody, itp.

Placówka zlokalizowana w budynku przepompowni z początku XX w., na terenie Centralnej Oczyszczalni Ścieków. Znajdują się tu zabytkowe urządzenia techniki sanitarnej, takie jak: zastawki, pompy i kompresory.

Filia Muzeum w Gliwicach eksponuje zbiór odlewów artystycznych z brązu i żeliwa; mieści się w dawnej maszynowni kopalni Gliwice.

Podziemno-naziemny kompleks pogórniczy udostępniony do zwiedzania, powstały w oparciu o jedną z najstarszych kopalń węgla kamiennego Górnego Śląska. Stanowi prawdziwy pomnik przemysłowej historii tego obszaru, a jednocześnie niepowtarzalną atrakcję turystyczną w skali Europy. Zabrzański odcinek, o długość ok. 2,5 km, został udostępniony turystom (całkowita długość to ponad 14 km: od wylotu w centrum Zabrza do dawnej kopalni Król w Chorzowie – szyb Krug – nieistniejący od 2015 r.).

Z obiektem tym wiąże się Łaźnia Łańcuszkowa, od której rozpoczyna się zwiedzanie kompleksu.

Zabytkowa kopalnia węgla kamiennego przeznaczona do zwiedzania. Niezwykłe miejsce, unikatowe w Europie, bo stworzone w prawdziwej kopalni, którą założył w 1855 r. hrabia Guido Henckel von Donnersmarck. Można tu zjechać na dwa poziomy: 170 i 320 m pod ziemię, a tam przejechać się podwieszanymi wagonikami, usłyszeć warkot kombajnu, przejść wąskimi fragmentami korytarzy i dotknąć prawdziwej ściany węglowej, a na koniec zjeść pajdę chleba ze smalcem. To miejsce znakomicie ilustruje pracę górnika i specyfikę miejsca, jakim jest kopalnia. Od 2013 r. została połączona z Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu w jedną instytucję o nazwie Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu.

Zespół zabudowy elektrowni Bobrek (Kraftwerk Oberschlesien, Kraftwerk Bobrek, elektrownia Bobrek, później Szombierki) z 1920 r., zaprojektowany przez berlińskich architektów, Georg i Emil Zillmannowie. Na powierzchni niemal 18 ha są takie obiekty jak: kotłownia, pompownia, maszynownia, rozdzielnia prądu, wieża wodna „Zegarowa”, wieża węglowa, trzy kominy fabryczne, budynek zarządu, wartownia wraz z otoczeniem.

Wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego.

Kolej o prześwicie toru 785 mm, uruchomiona w poł. XIX w., służąca pierwotnie głównie do transportu surowców i półproduktów między zakładami przemysłowymi Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego.

Obecnie Górnośląskie Koleje Wąskotorowe funkcjonują jako kolej turystyczna na części dawnej sieci o długości 21 km, pomiędzy Bytomiem a Miasteczkiem Śląskim (to dziś najstarsza linia historyczna).

Górnośląskie Koleje Wąskotorowe są jednym z kilkudziesięciu obiektów na Szlaku Zabytków Techniki, który łączy najważniejsze i najciekawsze pod względem turystycznym, historycznym czy architektonicznym obiekty przemysłowe na Śląsku. W Bytomiu nieprzerwanie od 1853 r., działa najstarsza czynna linia kolei wąskotorowej na świecie. Obsługuje ona trasę o długości 21 km, której przystanek początkowy znajduje się na peronie wąskotorowym dworca głównego w Bytomiu. Pociągi na tej trasie zatrzymują się na dziesięciu stacjach, między innymi na zabytkowej stacji Bytom Karb Wąskotorowy, w Suchej Górze w pobliżu rezerwatu Segiet, przy Zabytkowej Kopalni Srebra oraz zalewie Nakło-Chechło, chętnie odwiedzanym przez mieszkańców okolicy szczególnie w sezonie wakacyjnym. Trasa kończy się na stacji Miasteczko Śląskie Wąskotorowe.
W przeszłości niezwykle istotny element intensywnego rozwoju przemysłu na Śląsku, obecnie służy już wyłącznie przewozowi turystów, a utrzymywana jest dzięki pracy i zaangażowaniu pasjonatów skupionych wokół Stowarzyszenia Górnośląskich Kolei Wąskotorowych, przy nieocenionym wsparciu samorządów.

Lokalizacja poszczególnych stacji.

• Bytom Wąskotorowy (dworzec w Bytomiu, od strony ul. Zabrzańskiej)
• Szombierki Elektrownia
• Bytom Karb Wąskotorowy (koniec ul. Reja w Bytomiu)
• Dąbrowa Miejska (przystanek na żądanie)
• Sucha Góra (ul. Łokietka koło dawnego zakładu Jopka)
• Kopalnia Srebra (ul. Staffa, 7 minut piechotą do Kopalni)
• Tarnowskie Góry Wąskotorowe (koło ronda Blachnickiego, ul. Bytomska)
• Lasowice Zalew
• Miasteczko Śląskie Zalew (ok. 5 minut piechotą od zalewu)
• Miasteczko Śląskie Wąskotorowe

Jest jedną z najstarszych na Górnym Śląsku kolonii robotniczej z II poł. XIX w. (1860 – 1867) dla pracowników kopalni Gottessegen (później Błogosławieństwo Boże z Szybem Andrzej), założona przez jedną z linii rodu Henckel von Donnersmarck. Do dziś zachowało się ok. 90% zabudowy mieszkaniowej, tworzącej zwarty zespół, tj. 16 budynków czterorodzinnych, wolnostojących (zabudowa gospodarcza rozebrana została ze względu na zły stan techniczny). Każde mieszkanie złożone było z przedsionka, kuchni i małego pokoju, a za nimi zlokalizowano zabudowania gospodarcze i niewielkie pola uprawne. Zabudowa ma charakter wiejsko-przemysłowy i wyróżnia się nietypową architekturą: zbudowana z naturalnego piaskowca z okolicznych kamieniołomów, a nie z cegły jak familoki.

Obecnie budynki stanowią własność miasta. W latach 90. XX w. przeprowadzono prace rewitalizacyjne (m.in. utworzono lokale handlowe i usługowe).

Placówka utworzona pod koniec 2004 r. w jednym z najstarszych browarów w Polsce – piwo warzy się tu od początku XVII w. (1629 r.). Powstał z inicjatywy rodu Promnitzów, ale rozbudowany został przez księcia pszczyńskiego Jana Henryka XI Hochberga – wizjonera i przedsiębiorcy.

Zabudowa objęta ochroną konserwatorką.

Zabytkowy kompleks kilkunastu obiektów poprodukcyjnych z XIX w., wzniesiony wg jednolitego projektu (jako jedno założenie). Charakteryzuje się dużymi walorami architektonicznymi (detale), historycznymi i poznawczymi (dobrze zachowane założenie przestrzenne zakładu piwowarskiego).

Dawna warzelnia i słodownia z suszarnią, zaadaptowane są na restaurację, gdzie serwowane jest własne piwo, jak również na galerię sztuki i park naukowo-technologiczny.

Na terenie Browaru Obywatelskiego jest klimatyczne miejsce, utrzymane w stylu industrialnym: to Tichauer restauracja i galeria sztuki.

Zabytkowy kompleks kilkunastu obiektów poprodukcyjnych z XIX w., wzniesiony wg jednolitego projektu (jako jedno założenie). Charakteryzuje się dużymi walorami architektonicznymi (detale), historycznymi i poznawczymi (dobrze zachowane założenie przestrzenne zakładu piwowarskiego).

Dawna warzelnia i słodownia z suszarnią, zaadaptowane są na restaurację, gdzie serwowane jest własne piwo, jak również na galerię sztuki i park naukowo-technologiczny.

Na terenie Browaru Obywatelskiego jest klimatyczne miejsce, utrzymane w stylu industrialnym: to Tichauer restauracja i galeria sztuki.

Budynek, w którym obecnie mieści się muzeum wybudowany został w latach 1839-1842 z inicjatywy Zarządu Banku Polskiego w Warszawie. Była to siedziba Zarządu Zachodniego Okręgu Górniczego, a od 1889 r. Szkoła Górnicza i Hutnicza, zwana Sztygarką. W 2010 r. została udostępniona do zwiedzania jako podziemna trasa turystyczna.

Szyb Prezydent (dawnej św. Jacek) z 1933 r., w stylu modernizmu; to pozostałość po kopalni Prezydent (wcześniej Prezydent Mościcki, z podziału kopalni Król czyli dawniej Prinz Carl zu Hessen); posiada unikatową żelbetową konstrukcję, o wys. 42 m (z zachowaniem formy wieży jednozastrzałowej); ówcześnie jedna z najnowocześniejszych wież wyciągowych w Europie, z dwoma kołami linowymi o średnicy 5,5 m ustawionymi równolegle obok siebie (mogła wydobyć ponad 320 ton węgla na godzinę). Zbudowana została wg projektu inż. Ryszarda Heilemana z Katowic, który wykorzystał francuskie wzory technologiczne.

Kompleks Sztygarka tworzą: budynki dyrekcji, starej sali zbornej i kasyna, nowego kasyna, domu mieszkalnego sztygarów, kopalnianej straży pożarnej, magazynu ciekłego powietrza. Nazwa kompleksu nawiązuje do faktu, że w jednym z budynków w okresie międzywojennym mieszkali sztygarzy.

Obecnie to kompleks hotelowo-gastronomiczny (w tym: restauracja, kawiarnia i loftowy klub muzyczny i galeria (wraz z salą konferencyjną). Obiekt wpisany do rejestru zabytków.

Kopalnia Król (wcześniej Prinz Karl von Hesse) była kopalnią fiskalną czyli państwową, założoną na koniec XVIII w. (1791 r.) przez F.W. von Redena; tym samym była jedną z najstarszych i najdłużej ,,fedrujących” kopalń w tym rejonie, ale też największych i najlepiej wyposażonych; z czasem rozrastała się i podzielona na 4 pola wydobywcze: zachodnie (św. Barbara), wschodnie (św. Jacek, potem Prezydent), południowe (Król Piast) i północne (Wyzwolenie); w 1937 r. podzielona na dwie: Prezydent Mościcki i Barbara-Wyzwolenie; natomiast kopalnia Gräffin Laura (od 1936 r. Chorzów) została wydzielona w 1780 r., z części rezerwowego pola kopalni Król. W 1970 r. kopalnie Barbara- Wyzwolenie i Chorzów połączono w jedną: Barbara-Chorzów, a kopalnię Prezydent włączono do kopalni Polska w Świętochłowicach. Obie zakończyły działalność w połowie lat 90. XX w.

Muzeum prezentujące dorobek i dziedzictwo polskiego pożarnictwa oraz dokumentuje rozwój historii i techniki pożarniczej w naszym kraju. Liczy ponad 4 tysiące eksponatów. Muzeum zostało otwarte 14 września 1975 r., którego pierwszą siedzibą były budynki obozu hitlerowskiego przy ulicy Powstańców w Mysłowicach. W 1991 r. muzeum przeniesiono do hal przy ulicy Stadionowej w Mysłowicach. W 1992 r. muzeum zostało wcielone w struktury Państwowej Straży Pożarnej i zmieniło nazwę na Centralne Muzeum Pożarnictwa.

Jeden z najstarszych zespołów lalkowych w Polsce, który istnieje od 1945 r. Obecny repertuar adresowany jest głównie do dzieci, zarówno jako baśniowa klasyka jak i pozycje współczesne. Siedziba Teatru mieści się w zabytkowej, neobarokowej kamienicy z końca XIX wieku, przy ulicy św. Jana 10.

Teatr od roku 2002 jest organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Lalek „Katowice – Dzieciom”.

Siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (NOSPR) to jeden z najbardziej nowoczesnych obiektów muzycznych w Polsce i Europie, zbudowany według projektu pracowni architektonicznej Tomasza Koniora. Budowa rozpoczęła się w 2012 r. a koncert inauguracyjny odbył pod koniec 2014 r. (m.in. z udziałem Krystiana Zimermana i London Symphonic Orchestra).

Elewacja NOSPR nawiązuje do historycznej zabudowy Śląska poprzez ceglane filary, gładkie i jaskrawoczerwone wnęki, jak okna familoków górniczego osiedla Nikiszowiec. Wnętrze budynku jest bardzo nowoczesne, lecz z zastosowaniem naturalnych materiałów: beton, marmur, drewno.

To część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, MCK, Muzeum Śląskie).

Jedno z największych centów kongresowych w Polsce, oddane do użytkowania w 2015 r. Może jednocześnie pomieścić 15 tys. użytkowników, a w samej hali wielofunkcyjnej 12 tys. Jest tu 35 sal konferencyjnych o różnej wielkości. Obiekt łączy funkcję kongresową, konferencyjną, wystawienniczą, targową i widowiskową.

Koncepcja budynku MCK zakładała nawiązanie do modernistycznej architektury miasta, uwzględnienie sąsiedztwa tak charakterystycznego budynku Spodka i stworzenie przestrzeni dla spędzania czasu wolnego.

To część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Muzeum utworzone w zabytkowym budynku należącym do kopalni Wujek, liczącym ponad 100 lat, gdzie przed II wojną światową napełniano karbidem lampy górnicze, a potem był magazynem odzieży roboczej. Muzeum, to jednak coś więcej niż ekspozycja, to świadek historii, czyli miejsce autentycznych tragicznych wydarzeń grudniowych (16 grudnia 1981 r.), kiedy z rampy budynku padły śmiertelne strzały w kierunku 9. górników z Kopalni Wujek; tworzy to doniosłą atmosferę. Niewątpliwym walorem placówki jest możliwość umówienia się na zwiedzanie ze świadkami tamtych wydarzeń.

To wspólna instytucja kultury Województwa Śląskiego i Miasta Katowice.

Placówka przedstawia historię rozwoju hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w poprzemysłowej przestrzeni wystawienniczej o powierzchni ponad 5000 m², w halach dawnej walcowni cynku. Podstawą ekspozycji jest unikatowy ciąg technologiczny do produkcji blach cynkowych, który tworzą m.in. piece do topienia, piec grzewczy do płyt cynkowych, karuzela odlewnicza, walcarki wstępne i wykańczające oraz nożyce do cięcia blach. Znajduje się tu również zespół 4 oryginalnych maszyn parowych w przeszłości napędzających urządzenia w walcowni.

W muzeum znajduje się także jedna z największych i najbardziej wszechstronnych kolekcji w Polsce zabytkowych motocykli Harley-Davidson i Indian. Modele pochodzą z lat 1920 – 1986, są odrestaurowane i sprawne technicznie (w czasie cyklicznie organizowanych „Rozruchów Maszyn” pojazdy są uruchamiane i prezentowane zwiedzającym). Od 2016 r. można oglądać kolekcję zabytkowych spalinowych silników stacjonarnych Jacoba Pepinga – ponad 50 silników wyprodukowanych przez cały XX w. (prezentuje to historię rozwoju napędu spalinowego). Znajdują się tu również niewielkie silniki warsztatowe do napędzania m.in. tokarek i pił oraz potężne 12- cylindrowe silniki umożliwiające napędzanie dużych zespołów maszyn i okrętów.

Zabytkowy park w stylu angielskim, który został założony w 1885 rok przez braci Schoenów, zaprojektowany w stylu neoromantycznym wokół zespołu pałaców Schoena i Wilhelma.

Pałac 3-kondygnacyjny, w stylu neobarokowym, z końca XIX w. wybudowany przez braci Ernsta i Franza Schoenów z Saksonii (potomków niemieckich przemysłowców), według projektu wrocławskiego architekta Karla Grosser’a. Do dziś bryła nie uległa zmianie, ale wnętrza zostały przebudowywane na przestrzeni lat. Położony w parku, z którym tworzy zespół pałacowo-parkowy.

Obecnie to siedziba Muzeum w Sosnowcu. W Pałacu, w 1985 r. utworzono oddział Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, a 10 lat później placówka została przejęta przez sosnowiecki samorząd jako niezależna instytucja kultury. Przesłaniem Muzeum jest zachowanie dla przyszłych pokoleń dziedzictwa kulturowego Sosnowca oraz upowszechnianie kultury materialnej i duchowej miasta, a także Zagłębia Dąbrowskiego, poprzez wieloletnie gromadzenie pamiątek przeszłości i badanie naukowe.

Filharmonia założona w 1945 r. Od pierwszych dni istnienia działa bardzo intensywnie na rzecz upowszechnienia muzyki, organizując koncerty, również poza siedzibą. W 2011 r. nadano jej imię Henryka Mikołaja Góreckiego.

Budynek, w którym mieści się Filharmonia Śląska, powstał w 1873 przy ówczesnej Karlsstraße 2 (obecnie Sokolska). Budynek wybudowany w stylu neoklasycyzmu. W latach 2010 – 2013 został wyremontowany.

Budynek wybudowany w 2005-2007 r. Zaprojektowany przez KoniorStudio. Projektowany obiekt został połączony z budynkiem głównym poprzez przeszklone atrium.  W nowo wybudowanej części mieści się m.in. sala koncertowa na ok. 400 osób, centrum edukacyjne, biblioteki.

Teatr powstał w 1907 r., budynek został zaprojektowany w stylu neoklasycystycznym przez Carla Moritza. Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego jest największą sceną dramatyczną Górnego Śląska. Na czterech scenach (Dużej, Kameralnej, w Malarni i w Galerii) prezentuje dorobek polskiej i światowej literatury, zarówno klasycznej, jak i współczesnej.

Teatr założony w 1990 roku przez Michała Brysia (zastąpiony później przez Mirosława Neinerta), Bogdana Kalusa i Grzegorza Wolniaka. Od 1997 roku teatr ma swoją siedzibę w tzw. December Palaście. Scena Teatru Korez należy do jednych z mniejszych scen teatralnych. Odbywają się na niej zarówno przedstawienia własne, występy gościnne jak i występy pozateatralne. Teatr jest współorganizatorem Letniego Ogrodu Teatralnego.

Jeden z najstarszych zespołów lalkowych w Polsce, który istnieje od 1945 r. Obecny repertuar adresowany jest głównie do dzieci, zarówno jako baśniowa klasyka jak i pozycje współczesne. Siedziba Teatru mieści się w zabytkowej, neobarokowej kamienicy z końca XIX wieku, przy ulicy św. Jana 10.

Teatr od roku 2002 jest organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Lalek „Katowice – Dzieciom”.

Obiekt oddany do użytku w 2006 r.; zlokalizowany na rondzie w Katowicach, w bezpośrednim sąsiedztwie Spodka.

Szyb jest największą prywatna galeria sztuki w Polsce, o powierzchni wystawienniczej ponad 2500 m². Zlokalizowana jest w budynku Szybu Wilson (dawniej Richthofen i Hulda), wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Galeria została otwarta w 2001 r. w zrewitalizowanym budynku cechowni i łaźni szybów Wilson Kopalni Wieczorek. Galeria stanowi połączenie postindustrialnej przeszłości ze współczesnością.

Galeria kojarzy się z tzw. Grupą Janowską (oficjalna nazwa: Koło Malarzy Nieprofesjonalnych); to malarze amatorzy, wywodzący się ze środowiska robotniczego, zwykle górniczego; To fenomen i unikatowe zjawisko w kulturze; historia grupy sięga lat 30. XX w.; została założona przez Teofila Ociepkę, zafascynowanego (uznany był, obok krynickiego Nikifora, za najbardziej znanego polskiego „prymitywistę”). Po II wojnie światowej twórcy gromadzili się w Zakładowym Domu Kultury Kopalni Wieczorek, założonym przez Ottona Klimczoka. Galeria posiada unikalną własną kolekcję sztuki współczesnej, w tym właśnie starej Grupy Janowskiej i współczesnych artystów naiwnych. A jednym z najważniejszych cyklicznych wydarzeń jest Art Naif Festiwal, prezentujący prace artystów naiwnych z całego świata. Galeria bywa też udostępniana na koncerty, festiwale, bale, spektakle, konferencje, a także jest miejscem realizacji zdjęć filmowych, teledysków, artystycznych sesji zdjęciowych, pokazów mody, itp.

Park Tradycji to obiekt poprzemysłowy, który pełni obecnie funkcję instytucji kultury, powstały w wyniku renowacji budynku maszynowni i szybu wyciągowego kopalni „Michał”, której poprzedniczką była powstała w XIX wieku kopalnia „Max” oraz przyległego terenu w siemianowickiej dzielnicy Michałkowice. Znajdujący się tutaj szyb „Krystyn” powstał na początku XX wieku. W roku 1975 jego dotychczasową wieżę wyciągową zastąpiła nowa, którą odwiedzający Park Tradycji mogą – dzięki renowacji – podziwiać w pełnej krasie, a która stanowi jeden z ważniejszych elementów lokalnego krajobrazu.

Park Tradycji został otwarty we wrześniu 2012 roku i znajduje się obecnie pod zarządem Siemianowickiego Centrum Kultury.

Teren wokół budynku i wieży szybu „Krystyn” został zagospodarowany w taki sposób, aby zaspokoić różnorodne potrzeby zarówno mieszkańców miasta, jak i odwiedzających Siemianowice gości. Do dyspozycji oddano 60 bezpłatnych miejsc parkingowych; teren doskonale nadaje się do spacerów i spędzania czasu na wolnym powietrzu oraz pozwala na organizowanie dużych imprez plenerowych.

Park Tradycji, obok 39 innych obiektów poprzemysłowych na Śląsku stał się częścią Szlaku Zabytków Techniki, który jest tematycznym, samochodowym szlakiem turystyczno-kulturowym, łączącym obiekty związane z kulturą dziedzictwa przemysłowego województwa śląskiego.

Teatr powstał w 1897 r., jako 6 teatr w Królestwie Polskim. Gmach teatru został wzniesiony z prywatnych środków przedsiębiorcy hrabiego Mortimera Renarda. Budynek obecnie będący samoistną siedzibą Teatru został wzniesiony według planów architekta Karola Steczkowskiego i stanowił wówczas element całego zaplanowanego kompleksu.
W skład kompleksu wchodziły:

• Teatr Zimowy (ówczesna nazwa nieoficjalna, budynek przetrwał do dzisiaj i jest siedzibą Teatru)
• Pokoje gościnne – Hotel Saski
• Drewniany Teatr Letni.

Budynek Teatru Zimowego – obecnego teatru – był wielokrotnie przebudowywany. Obecną formę zyskał podczas modernizacji przeprowadzonej w latach 1976-1978 i po rozbudowie dokonanej w 1992 roku. Nie zachowały się elementy pierwotnego wystroju i wyposażenia wnętrz.

Drapacz Chmur to jeden z najciekawszych przykładów funkcjonalizmu w Polce.  Budynek zbudowany w 1934 r. W momencie powstania był najwyższym budynkiem w kraju i jednym z najwyższych w Europie (część mieszkalna: 14 kondygnacji nadziemnych i 3 podziemne, dawna część biurowa: 6 kondygnacji nadziemnych i 2 podziemne). Wykonano go w innowacyjnej jak na tamte czasy stalowej konstrukcji szkieletowej. Projekt architektoniczny przygotował Tadeusz Kozłowski, a stalową konstrukcję opracował profesor Stefan Bryła. Mieszkali tu Kazimierz Kutz czy Gustaw Holoubek. 

Sztolnia Czarnego Pstrąga to fragment sztolni odwadniającej królewską kopalnię srebra, cynku i ołowiu Fryderyk z XIX w. wydrążoną w dolomitowej skale. Sztolnia miała zapobiegać napływowi wód do kopalń, co do dziś jest realizowane. Obiekt zlokalizowany w centralnej części Parku w Reptach (o pow. ok. 200 ha), z bardzo bogatym drzewostanem (w tym: buki, dęby, graby, jesiony, lipy).

Zwiedzanie podziemnego korytarza to rejs łodzią na odcinku 600 m.

Filia Muzeum w Gliwicach eksponuje zbiór odlewów artystycznych z brązu i żeliwa; mieści się w dawnej maszynowni kopalni Gliwice.

Placówka zlokalizowana w budynku przepompowni z początku XX w., na terenie Centralnej Oczyszczalni Ścieków. Znajdują się tu zabytkowe urządzenia techniki sanitarnej, takie jak: zastawki, pompy i kompresory.

Podziemna trasa turystyczna w podziemiach kopalni kruszców srebronośnych, która została  założona w triasowych dolomitach i wapieniach. Na terenie kopalni znajdują się: sala kinowa – konferencyjna i restauracja.

Od 2017 r. znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO (obejmując: podziemia tarnogórskie wraz z systemami odwadniania, infrastrukturą wodociągową i licznymi krajobrazami kulturowymi).

Historyczne miejsce, gdzie zbiegały się granice trzech ościennych mocarstw. Od poł. XIX w. (1846 r., po likwidacji Rzeczypospolitej Krakowskiej) aż do I wojny światowej miejsce było trójstykiem cesarstw: Austrii (dziś Jęzor – dzielnica Jaworzna), Rosji (dziś Niwka, Modrzejów – dzielnice Sosnowca) i Niemiec (dziś Brzęczkowice i Słupna – dzielnice Mysłowic). Granice wytyczały trzy rzeki: Biała Przemsza (między Austrią a Rosją), Przemsza (między Austrią a Prusami) i Czarna Przemsza (granica austriacko-pruska).

Nazwa miejsca powstała w latach późniejszych (w 1871 r.) po zjednoczeniu Niemiec i wchłonięciu terenu Królestwa Prus, nawiązując do niemieckiej nazwy: Drei Kaiser Ecke (co oznacza Kąt Trzech Cesarzy, natomiast nazwa została przetłumaczona na Trójkąt Trzech Cesarzy).

Willa Caro z końca XIX w. (1882 – 1885), zbudowana w stylu neorenesansowym. Wnętrze bardzo reprezentacyjne, eklektyczne, reprezentujące różne style (od neorenesansu, przez neobarok, po empire i biedermeier). We wnętrzach pozostał dobrze zachowany wystrój: bogato zdobione stropy, boazerie, parkiety, stolarka drzwiowa i okienna. Nazwa pochodzi od nazwiska gliwickiego przemysłowca, Oscara Caro, do którego należała. W 1934 roku została przekazana przez miasto na stałą siedzibę Muzeum.

Dawny dom przedpogrzebowy na terenie nowego cmentarza żydowskiego (kirkutu), z lat 1902 – 1903 wg projektu słynnego wiedeńskiego architekta Maxa Fleischera (to dziś jego jedyny projektu w Polsce). To prawdopodobnie drugi co do wielkości tego typu obiekt w Polsce, po Domu Przedpogrzebowym w Łodzi.

To budynek neogotycki, z czerwonej cegły klinkierowej. Hala główna- sala modlitewna (10,5 m z 17,6 m, wys. 10 m) ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym, ozdobionym malowidłem przedstawiającym gwiaździste niebo, w ścianach szczytowych dwa monumentalne okna witrażowe, a na posadzce ornament ułożony z czarno-białych płytek ceramicznych (w jednej z toalet zachowane są oryginalne płytki, nieco już wytarte).

Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego w 2016 r. w konkursie na Najlepszą Przestrzeń Publiczną, w kategorii zrewitalizowany obiekt użyteczności publicznej.

Obecnie to oddział Muzeum w Gliwicach (obiekt w rejestrze zabytków).

Dwie wieże wyciągowe szybów I i II, z końca XIX w. (1873 r.), o unikatowej lecz różnej konstrukcji; to pozostałość po kopalni Polska (a także zachowane budynki dyrekcji kopalni – obecnie komenda policji w Świętochłowicach).

• Wieża szybu I, basztowa z 1908 r. o głębokości 180 m, o wys. ok. 30 m, oparta na konstrukcji nośnej z 4. słupów kratowych, nitowanych, stężonych w trzech poziomach, ze ścianami szkieletowymi (ruszty stalowe wypełnione cegłą), na górze (w głowicy) z urządzeniem wyciągowym wraz z jedną z pierwszych w Europie elektrycznych maszyn wyciągowych; to jedna z pierwszych wież tego typu i najstarsza z trzech zachowanych na terenie województwa śląskiego;
• Wieża szybu II, kozłowa z lat 1889 – 1891, o głębokości 225 m i wys. ok. 23 m., stalowa, wykonana z elementów pełnościennych, oparta na konstrukcji nośnej z 4. słupów narożnych, nitowanych, o przekroju prostokątnym i kącie nachylenia ok. 60^o; na słupach jest platforma z 4. kołami wyciągowymi (to jedyna taka zachowana wieża);

Obecnie to przestrzeń rekreacji w obecności „świadka” przemysłowej przeszłości. Wieża jest punktem widokowym (wjazd windą), w jej głowicy jest przestrzeń wystawowa z ekspozycją dotyczącą górniczej historii miasta. Zagospodarowanie otoczenia wież oparto na idei żywiołów i środowisk występujących w kopalni, wydzielając strefy: wody, ziemi, drewna, stali, powietrza.

Muzeum Górnictwa Węglowego w Zabrzu to jeden z ważniejszych obiektów turystyczno-kulturalnych, działających w przestrzeni poprzemysłowej, będący unikatowym zabytkiem techniki górniczej na skalę światową. Od 2013 r., po połączeniu Zabytkowej Kopalni Węgla Kamiennego Guido i dotychczasowego Muzeum Górnictwa Węglowego, stanowi jedną instytucję kultury. W jej skład wchodzi także kompleks Sztolnia Królowa Luiza (Nazwa „Sztolnia Królowa Luiza” to nazwa współczesna, stworzona z myślą o prowadzeniu ruchu turystycznego w dwóch, połączonych ze sobą zabytkowych obiektach: kopalni „Królowa Luiza” oraz Głównej Kluczowej Sztolni Dziedzicznej) składający się z wyrobisk Kopalni Królowa Luiza i Głównej Kluczowej Sztolni Dziedzicznej, który, wraz kopalnią Guido, zalicza się do najciekawszych atrakcji turystycznych Śląska.

Galeria to dawna kopalniana elektrownia przekształcona w obiekt o funkcji kulturalnej. Budynek elektrowni powstał w latach 1902-1908 na bazie projektu polskiego architekta Józefa Piusa Dziekońskiego. Charakterystycznym elementem budynku jest wieża stylizowana na gotycką z otworami strzelniczymi. Elewację budynku stanowią ceglane, nietynkowane ściany w podziale ramowym z osiami, gzymsami i ceglanymi detalami architektonicznymi. We wnętrzu budynku znajdują się w  doskonałym stanie oryginalne maszyny i urządzeniami byłej elektrowni.

Centrum wiedzy o węglu Carboneum to nowoczesna ekspozycja łącząca w sobie funkcje centrum nauki i klasycznej wystawy edukacyjnej. Prezentuje wystawę naukową poświęconą zagadnieniom związanym z węglem jako pierwiastkiem.  Zlokalizowane jest w starej wieży ciśnień.

Wieżą ciśnień to element miejskiej sieci wodociągowej Zabrza z 1909 r., o wys. 46 m i niezwykłym kształcie, wg projektu architekta Augusta Kinda i radcy budowlanego Friedricha Loose’a. Zbudowana z cegły na planie ośmiokąta, z ośmioma filarami bocznymi i jednym centralnym, z mansardowym dachem. Dolne kondygnacje dawniej przeznaczone na pomieszczenia mieszkalne i gospodarcze.

Placówka udostępniająca eksponaty obrazujące historię przemysłu energetycznego, w tym: urządzenia, dokumenty i zdjęcia związane z wytwarzaniem, przesyłem i zastosowaniem energii elektrycznej.

Placówka otwarta w 1932 r., wybudowana w stylu modernistycznym (z lat 1929–1930), według projektu A. Stütza i H. Hettlera; zrealizowano tylko połowę obiektu z powodu światowego kryzysu ekonomicznego.

W muzeum funkcjonuje obecnie pięć działów merytorycznych: Archeologii, Etnografii, Historii, Przyrody i Sztuki oraz działy pomocnicze: m.in. Edukacji czy Dział Promocji i Wydawnictw. Muzeum posiada także specjalistyczną bibliotekę, w której zgromadzono około 61.000 woluminów.

Budynek filharmonii to dawna biblioteka Donnesmarców, lat międzywojennych XX w. W latach 50. XX w. pełnił funkcję budynku administracyjnego huty Zabrze. W wyniku restrukturyzacji przemysłu stracił swoje przeznaczenie i ulegał stopniowemu zniszczeniu.

Prywatna placówka muzealna edukacyjna i kulturowa, w której głównie eksponuje się urządzenia i przedmioty dotyczące historii wytwarzania chleba oraz zabytki etnograficzne i pamiątki szkolne.

Teatr powstał w 1959 r. W 1974 r. uhonorowano placówkę Złotą Odznaką „Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego”. Wyróżniono ją również Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Siedzibą teatru jest zabytkowy budynek dawnego kasyna Huty Donnersmarcka, który został wzniesiony w 1901 r. i jest częścią założenia patronackiego huty Donnersmarcka, zbudowanego w latach 1903 – 1922. Założenie obejmuje m.in. osiedle mieszkaniowe w Małym Zabrzu, bibliotekę, Szkołę Gospodarstwa Domowego, kryty basen oraz salę gimnastyczną i Park Hutniczy.

Budynek biura z końca XIX w., gdzie eksponowana jest część zabytkowych dokumentów i zdjęć (budowę stacji rozpoczęto w latach 1894 – 1895). Nieco później nastąpiła przebudowa zakładu w stylu modernistycznym (1927-1929) – przebudowano przepompownię, wybudowano też warsztat, łaźnię, magazyn, garaże, budynek straży pożarnej i komin.

Do dziś w zakładzie zachowało się zabytkowe wyposażenie wnętrz (w tym w przepompowni na dawnych stanowiskach pracy jest kompletne wyposażenie ruchu parowego stacji pomp), a czysta woda nadal czerpana jest m.in. ze studni głębinowej odwierconej w 1882 r., głębokości ok. 200 m. To zabytek wpisany do rejestru zabytków.

Stacja jest udostępniona do zwiedzania bezpłatnie.

Opera Śląska to jedna z najważniejszych instytucji kulturalnych południowej Polski, rozsławiona w kraju i za granicą. Wysoki poziom artystyczny, wybitni soliści, znani realizatorzy i bogaty repertuar to jej wizytówki.

Dodatkowym atutem jest sam neoklasycystyczny gmach Opery Śląskiej. Wybudowany w 1901 r. według projektu niemieckiego architekta Aleksandra Böhma  jest jedną z pereł architektonicznych województwa śląskiego. W latach 1901-1944 budynek służył bytomianom jako Teatr Miejski i Dom Koncertowy, a w roku 1945 za sprawą Adama Didura i artystów operowych ze Lwowa stał się siedzibą Opery Śląskiej, goszcząc od tamtej pory na swoich deskach setki spektakli operowych, operetkowych, baletowych i koncertów.

Obiekt prawdopodobnie z końca XVI w. lub z początku XVII w.; zwany potocznie „Walencinkiem”; obecnie sanktuarium z relikwiami św. Walentego;

Placówka z ekspozycjami przedstawiającymi głównie wnętrza mieszkań i przedmioty codziennego użytku, używane w Polsce w latach 1945 – 1989. Ponadto przy muzeum funkcjonuje Park Pomników, gdzie znajdują się pomniki z okresu PRL. W skład ekspozycji plenerowej wchodzą też zbiory z zakres motoryzacji z tego okresu.

Muzeum prowadzone jest przez Fundację Minionej Epoki. Muzeum jest czynne sezonowo.

Teatr Rozbark to wyjątkowe miejsce na kulturalnej mapie Bytomia. Niegdyś cechownia KWK Rozbark, dziś to kulturotwórcza przestrzeń, emanująca artystyczną energią i wprawiająca w taneczny ruch lokalne środowisko.

Teatr Rozbark jest instytucją, która łączy i przenika dziedziny teatru, tańca, i ruchu, będąc jednocześnie pomostem między współczesnością a industrialną historią miasta. Jego misją jest przybliżać widzom sztukę tańca poprzez różne formy od festiwali i rezydencji, po programy edukacyjne i społeczne. Siła jej oddziaływania wykracza jednak daleko poza granice miasta, a bogaty i ambitny repertuar przyciąga odbiorców tej dziedziny sztuki z różnych zakątków Polski.

Bytomski Teatr Tańca i Ruchu ROZBARK, powstał w 2013 roku. Siedzibą teatru jest zabytkowa cechowania (sala zborna) kopalni Rozbark (działającej w latach 1870 – 2004), wpisana do rejestru zabytków (jaki i pozostałe zabudowania kopalniane).Teatr posiada mobilną widownię na ok. 200 miejsc. Teatr jest efektem wieloletniej tradycji tańca współczesnego, stworzonej w Bytomiu przez nieistniejący Śląski Teatr Tańca.

W 2017 r. przed budynkiem postawiono statuę górnika z 1935 r. (autorstwa Waltera Tuckermanna), która wcześniej znajdowała się na terenie bytomskiej kopalni Centrum.

Obiekt z początku XVI w.; wnętrze z barokowym ołtarzem głównym z obrazem św. Wawrzyńca z XVII w. (z 1880 r., przeniesionym z rozebranego drewnianego kościoła św. Małgorzaty w Bytomiu) i ołtarze boczne z XVIII w., ambona z XVIII i rzeźba Chrystusa z XVII w.

Placówka utworzona pod koniec 2004 r. w jednym z najstarszych browarów w Polsce – piwo warzy się tu od początku XVII w. (1629 r.). Powstał z inicjatywy rodu Promnitzów, ale rozbudowany został przez księcia pszczyńskiego Jana Henryka XI Hochberga – wizjonera i przedsiębiorcy.

Placówka utworzona pod koniec 2004 r. w jednym z najstarszych browarów w Polsce – piwo warzy się tu od początku XVII w. (1629 r.). Powstał z inicjatywy rodu Promnitzów, ale rozbudowany został przez księcia pszczyńskiego Jana Henryka XI Hochberga – wizjonera i przedsiębiorcy.

Zabytkowy kompleks kilkunastu obiektów poprodukcyjnych z XIX w., wzniesiony wg jednolitego projektu (jako jedno założenie). Charakteryzuje się dużymi walorami architektonicznymi (detale), historycznymi i poznawczymi (dobrze zachowane założenie przestrzenne zakładu piwowarskiego).

Dawna warzelnia i słodownia z suszarnią, zaadaptowane są na restaurację, gdzie serwowane jest własne piwo, jak również na galerię sztuki i park naukowo-technologiczny.

Na terenie Browaru Obywatelskiego jest klimatyczne miejsce, utrzymane w stylu industrialnym: to Tichauer restauracja i galeria sztuki.

Obiekt znajduje się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego.

Budynek, w którym obecnie mieści się muzeum wybudowany został w latach 1839-1842 z inicjatywy Zarządu Banku Polskiego w Warszawie. Była to siedziba Zarządu Zachodniego Okręgu Górniczego, a od 1889 r. Szkoła Górnicza i Hutnicza, zwana Sztygarką. W 2010 r. została udostępniona do zwiedzania jako podziemna trasa turystyczna.

Teatr został otwarty w 1965 r., jako zakładowy dom kultury przy KWK „Ziemowit”, a później – Fabryki Samochodów Małolitrażowych. W 1991 r. stał się własnością miasta a po remoncie w 1994 r. został siedzibą Miejskiego Ośrodka Kultury. Od 2000 r. jest komunalną instytucją kultury. Która finansowana jest przez urząd Miasta Tychy.

Teatr nie posiada własnego zespołu aktorskiego, funkcjonuje jako teatr impresaryjny.

Budynek 3-kondygnacyjny z lat 1951-1958, w stylu socrealistycznym, z elewacją z czerwonej cegły i piaskowca, wg projektu architekta, Zbigniewa Rzepeckiego. To przykład architektury minionej epoki: monumentalna forma i bogata ornamentyka, wnętrza marmurowe, przestronne hole z masywnymi filarami, ściany pokryte kaflami ręcznie malowanymi, zabytkowa drewniana boazeria i duże tafle luster.

Muzeum Hutnictwa obiekt znajdujący się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego. Placówka pozwala bliżej poznać dzieje hutnictwa (trud pracy ludzkiej, maszyny, dzieje) na terenie Chorzowa (dawniej Królewskiej Huty), obecnego tu od ponad 200 lat, a także szerzej specyfikę tej gałęzi przemysłu, integralnie związanej z dziejami Górnego Śląska, aż do czasów transformacji ustrojowej i społeczno-gospodarczą z przełomu lat 80. i 90. XX w. Muzeum zlokalizowane w zrewitalizowanym budynku historycznej siłowni z 1895 r.

Placówka stworzona w prawdziwej poprzemysłowej przestrzeni połączona z nowoczesnością. Pierwotnie była tu elektrownia Huty Królewskiej. W latach 1898 – 1911 zasilała miasto Królewska Huta (dziś Chorzów), a po przejęciu tej funkcji przez elektrownię w Chorzowie, zasilała hutę.

Skansen o powierzchni 22 ha, założony w 1975 r. na terenie Parku Śląskiego (dawniej Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku), gdzie zgormadzonych jest 70 zabytkowych wiejskich budowli z 5. górnośląskich podregionów (beskidzkiego, podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, przemysłowego i lublinieckiego) i Zagłębia Dąbrowskiego.

Muzeum prezentujące dorobek i dziedzictwo polskiego pożarnictwa oraz dokumentuje rozwój historii i techniki pożarniczej w naszym kraju. Liczy ponad 4 tysiące eksponatów. Muzeum zostało otwarte 14 września 1975 r., którego pierwszą siedzibą były budynki obozu hitlerowskiego przy ulicy Powstańców w Mysłowicach. W 1991 r. muzeum przeniesiono do hal przy ulicy Stadionowej w Mysłowicach. W 1992 r. muzeum zostało wcielone w struktury Państwowej Straży Pożarnej i zmieniło nazwę na Centralne Muzeum Pożarnictwa.

Budynek w stylu modernistycznym. Zaprojektowany przez architekci Stanisław Tabeński i Józef Rybicki w 1928 r w stylu francuskim. Został ukończony w 1934 r. Po II wojnie Biblioteka zajęła prawie cały budynek, w którym urządzono dwie czytelnie – główną i czasopism, pracownię „śląską”, wypożyczalnię, dwie sale wystawowe na parterze i salę odczytową na drugim piętrze. W latach 1957–1976 w budynku mieścił się również Śląski Instytut Naukowy.

Teatr specjalizujący się w widowiskach muzycznych i musicalach. Początki teatru sięgają lat 70. ubiegłego wieku, ale pod obecną nazwą występuje dopiero od roku 1985. Chorzowski teatr posiada zespół teatralny, wokalny i baletowy oraz własną orkiestrę. W swoim repertuarze posiada zarówno wielkie widowiska muzyczne (np. słynne musicale „Skrzypek na dachu” czy „Jesus Christ Superstar”), jak i formy kameralne. Siedzibą teatru jest zabytkowy budynek dawnego, ekskluzywnego hotelu w Królewskiej Hucie – „Graf von Reden”. Charakterystycznym elementem budowli jest narożny wykusz, ozdobiony rzeźbami hutnika i górnika, zwieńczony wieżyczką. Obecnie teatr dysponuje dwiema scenami – dużą (około 600 miejsc) i małą (około 100). W 2008 roku zakończono modernizację obiektu, która zebrała bardzo pochlebne opinie oraz szereg nagród architektonicznych.

Teatr specjalizujący się w widowiskach muzycznych i musicalach. Początki teatru sięgają lat 70. ubiegłego wieku, ale pod obecną nazwą występuje dopiero od roku 1985. Chorzowski teatr posiada zespół teatralny, wokalny i baletowy oraz własną orkiestrę. W swoim repertuarze posiada zarówno wielkie widowiska muzyczne (np. słynne musicale „Skrzypek na dachu” czy „Jesus Christ Superstar”), jak i formy kameralne. Siedzibą teatru jest zabytkowy budynek dawnego, ekskluzywnego hotelu w Królewskiej Hucie – „Graf von Reden”. Charakterystycznym elementem budowli jest narożny wykusz, ozdobiony rzeźbami hutnika i górnika, zwieńczony wieżyczką. Obecnie teatr dysponuje dwiema scenami – dużą (około 600 miejsc) i małą (około 100). W 2008 roku zakończono modernizację obiektu, która zebrała bardzo pochlebne opinie oraz szereg nagród architektonicznych.

Skansen z 1976 r., poświęcony historii tarnogórskiego górnictwa, ówcześnie opartego na technice parowej. Zawiera kilkadziesiąt eksponatów, jak maszyny parowe i parowozy, walec drogowy, dźwig kolejowy, sprężarka, lokomobila, agregat prądotwórczy, pompy parowe, maszyny wyciągowe.

Wstęp na teren skansenu jest bezpłatny. Skansen stanowi część Zabytkowej Kopalni Srebra i jest dostępny dla zwiedzających w godzinach jej otwarcia.

Muzeum rozpoczęło swoją działalność w 1958 r. Pierwsze ekspozycje muzeum znajdowały się w kamienicy przy rynku, zwanej domem Sedlaczka, do dziś będącej siedzibą instytucji. W roku następnym muzeum było oddziałem Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, natomiast później było administrowane przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Tarnowskich Górach. W 1990 r. przekształcono w samodzielną instytucję kultury, prowadzoną przez Gminę Tarnowskie Góry.

Obecnie zbiory Muzeum liczą ponad 8 tys. muzealiów. Gromadzone są one w trzech działach: Historii, Etnografii i Sztuki. Dział Historii to przede wszystkim obiekty związane z miejscowym górnictwem, miejskimi organizacjami, zabytki kartograficzne, ikonograficzne, starodruki i druki, a także militaria. Dział Etnografii poszczycić się może licznymi zbiorami, głównie z przełomu XIX i XX wieku, m.in. strojami ludowymi, biżuterią, meblami i innymi elementami wyposażenia wnętrz, sprzętami codziennego użytku i narzędziami, obiektami związanymi z obrzędowością, zabawkami dziecięcymi oraz dziełami lokalnych twórców nieprofesjonalnych. W Dziale Sztuki, oprócz malarstwa, sobiescianów i cyny, warto zwrócić uwagę na zbiór eksponatów związanych z tarnogórskimi cechami rzemieślniczymi, przykłady rzemiosła artystycznego, współczesne malarstwo oraz fotografię artystyczną.

Muzeum Zagłębia w Będzinie powstało w 1956 roku. Obecnie Muzeum oferuje do zwiedzania: Pałac Mieroszewskich, Zamek wraz z wieżą, Dom Modlitwy „Mizrachi”, zrewitalizowane Wzgórze Zamkowe. Pod Wzgórzem Zamkowym Muzeum zostały również udostępnione do zwiedzania Podziemia Będzińskie, które z czasem zostaną wzbogacone o zaprojektowane aranżacje, nawiązujące do historii Będzina na przestrzeni dziejów.

Placówka prezentuje i chroni dobra dziedzictwa materialnego i niematerialnego, dotyczące dziejów trzech Powstań Śląskich i miasta Świętochłowice.

Muzeum dokumentujące historię Śląska i miasta Siemianowice Śląskie. Swoją siedzibę ma ono w zabytkowym XVIII-wiecznym spichlerzu, stanowiącym część zespołu pałacowo-parkowego. Działalność rozpoczęło w 1966, kiedy to członkowie Towarzystwa Miłośników Siemianowic Śląskich postanowili zebrać dokumenty i przedmioty związane z historią regionu. Opiekowali się także miejscami pamięci i pomnikami dotyczącym powstań śląskich i II wojny światowej. Status muzeum miejskiego nadano placówce 17 października 1991 roku. Muzeum składa się z trzech działów: historii, etnografii i sztuki. Organizuje wystawy stałe i tymczasowe, a także seminaria oraz spotkania o charakterze naukowo-oświatowym.

Galeria to dawna kopalniana elektrownia przekształcona w obiekt o funkcji kulturalnej. Budynek elektrowni powstał w latach 1902-1908 na bazie projektu polskiego architekta Józefa Piusa Dziekońskiego. Charakterystycznym elementem budynku jest wieża stylizowana na gotycką z otworami strzelniczymi. Elewację budynku stanowią ceglane, nietynkowane ściany w podziale ramowym z osiami, gzymsami i ceglanymi detalami architektonicznymi. We wnętrzu budynku znajdują się w  doskonałym stanie oryginalne maszyny i urządzeniami byłej elektrowni.

To jedyny taki obiekt na Śląsku. Powstał na bazie kompleksu budynków hali wachlarzowej i wagonowej. Zawiera 60 eksponatów, w tym parowozy, lokomotywy spalinowe, wagony towarowe i osobowe, Elektryczny Zespół Trakcyjny EW90, dźwig EDK300. Kolekcję parowozów wzbogaciły też eksponaty z Łaz i skansenu w Krzeszowicach.

Placówka udostępniająca eksponaty obrazujące historię przemysłu energetycznego, w tym: urządzenia, dokumenty i zdjęcia związane z wytwarzaniem, przesyłem i zastosowaniem energii elektrycznej.

Placówka przedstawia tragiczną historię wywózek do pracy przymusowej w Związku Radzieckim w 1945 r., kilkudziesięciu tysięcy mieszkańców Górnego Śląska (który w 1939 r. należał do Rzeszy Niemieckiej); Sowieci traktowali ich jako „formę reparacji wojennych” za szkody wyrządzone przez Niemców w ZSRR. Deportowano również ludzi z terenu Rzeczpospolitej Polskiej (działaczy polskiego podziemia niepodległościowego, żołnierzy Armii Krajowej i osoby, będące ofiarami donosu).

Placówka powstała w budynku z poł. XIX w., który już nie pełnił funkcji dworca i był zaniedbany przez PKP. Został przekazany miastu, a na mocy porozumienia Gminy Radzionków z katowickim oddziałem IPN powstało to wyjątkowe miejsce pamięci. To poruszająca ekspozycja, stworzona w symbolicznym miejscu, jakim jest dworzec kolejowy, naturalnie kojarzony z wyjazdami, ale i w bardzo realnym miejscu, gdyż w 1945 r. z Radzionkowa wywieziono ok. 250 osób. Udało się zebrać artefakty, ale wciąż można przynosić pamiątki, dokumentujące ten czas. Poruszające wrażenie robi też „krowiak” – wagon, którym transportowani byli ludzie na bardzo trudne i długie trasy.

Prywatna placówka muzealna edukacyjna i kulturowa, w której głównie eksponuje się urządzenia i przedmioty dotyczące historii wytwarzania chleba oraz zabytki etnograficzne i pamiątki szkolne.

Obiekt z XVII w. lub XVIII w.; przeniesiony z niedalekich Przyszowic w latach 1937–39; prostokątna nawa, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium; dach z sygnaturką z baniastym hełmem; wieża z izbicą z cebulastym, barokowym hełmem z latarnią o konstrukcji słupowej (czyli łączenie pionowych słupów w górnej ich części przy pomocy poziomej belki stanowiącej podporę stropu); wyposażenie w większości barokowe i wczesnobarokowe i późnogotyckie płaskorzeźby świętych Piotra i Pawła.

Muzeum „Zamek w Chudowie” ma profil archeologiczno-historyczny. Funkcjonuje w częściowo zrekonstruowanej wieży XVI-wiecznego zamku zbudowanego przez Jana Gierałtowskiego. Jego zbiory powstały głównie dzięki prowadzonym na zamku badaniom archeologicznym, realizowanym przez Fundację „Zamek Chudów” (inicjatora akcji ratowania zamku).

Chudowski zespół zabytkowy obejmuje 3 obiekty: ruiny zamku z XVI w., dwukondygnacyjny spichlerz z XVIII w. (pod koniec lat 90. XX w. zrekonstruowano mansardowy dach) i budynek dawnej karczmy (odbudowany na podstawie starych ilustracji) – dziś Oberża pod Świętym Jerzym.

Ruiny zamku są miejscem imprez plenerowych.

Filia Muzeum w Gliwicach eksponuje zbiór odlewów artystycznych z brązu i żeliwa; mieści się w dawnej maszynowni kopalni Gliwice.

Turystyczna przystań w Porcie Gliwice na Kanale Gliwickim, z wypożyczalnią łodzi motorowych i kajaków oraz z miejscami do cumowania własnej jednostki. Stąd rozpoczynają się rejsy statkiem pasażerskim Foxtrot i Dziewanna. Tą drogą wodną można dopłynąć z Gliwic do Amsterdamu, Paryża, a nawet Marsylii.
Infrastruktura hydrotechniczna Kanału Gliwickiego (śluzy i jazy) wybudowana została tuż przed II wojną światową. Umożliwia pokonanie ok. 41 km z Gliwic do Koźla przy różnicy poziomów terenu aż 43 m. Żeglugę umożliwia 6 śluz, z których 2 najważniejsze mają ponad 10 m wysokości, a najniższa (Śluza Łabędy w Gliwicach) ma 4,2 m.

Obiekt z poł. XVII w; nawa i prezbiterium o konstrukcji zrębowej (czyli z poziomo układanych belek drewnianych, łączonych w narożu i wystających poza obrys obiektu); wieża o konstrukcji słupowej (czyli łączenie pionowych słupów w górnej ich części przy pomocy poziomej belki stanowiącej podporę stropu); całość obita gontem; dach z sygnaturką z hełmem w kształcie dzwonu; wewnątrz cenny gotycki obraz Madonny z Dzieciątkiem w otoczeniu apostołów.

Gliwickie lofty zlokalizowane na terenie dawnych koszar, powstały w spichlerzu z XIX w., służącym armii pruskiej, potem radzieckiej i polskiej (był to m.in. magazyn zboża i mąki, mundurów, leków).
Obecnie to kilkukondygnacyjny obiekt, o powierzchni 5 000 m2 (w tym: 30 loftów mieszkalnych o powierzchni od 80 m2 do ponad 300 m2 i lokale użytkowe), oddany do użytku w 2009 r., po przebudowie w ramach planu rewitalizacji całego zespołu budynków dawnego pruskiego Urzędu Aprowizacji.

Obiekt z drewna modrzewiowego w XVII w. i rozbudowany w XVIII w.; o konstrukcji zrębowej (czyli z poziomo układanych belek drewnianych, łączonych w narożu i wystających poza obrys obiektu); nawa kwadratowa, dach dwuspadowy z sygnaturką z barokowym hełmem; obok stojąca dzwonnica z izbicą i piramidalnym hełmem z 1520 r.; najstarszy z czterech dzwonów odlano w 1536 r.

Placówka zlokalizowana w budynku przepompowni z początku XX w., na terenie Centralnej Oczyszczalni Ścieków. Znajdują się tu zabytkowe urządzenia techniki sanitarnej, takie jak: zastawki, pompy i kompresory.

Podziemno-naziemny kompleks pogórniczy udostępniony do zwiedzania, powstały w oparciu o jedną z najstarszych kopalń węgla kamiennego Górnego Śląska. Stanowi prawdziwy pomnik przemysłowej historii tego obszaru, a jednocześnie niepowtarzalną atrakcję turystyczną w skali Europy. Zabrzański odcinek, o długość ok. 2,5 km, został udostępniony turystom (całkowita długość to ponad 14 km: od wylotu w centrum Zabrza do dawnej kopalni Król w Chorzowie – szyb Krug – nieistniejący od 2015 r.).

Z obiektem tym wiąże się Łaźnia Łańcuszkowa, od której rozpoczyna się zwiedzanie kompleksu.